Gra o życie [Prisoner x Painter]

Rozdział 4

  Po śmierci Emily byłem
  zdruzgotany. Do tego łowca
  posadził mnie już drugi raz na
  krześle, więc jeśli dam się złapać
  trzeci raz, to umrę.

  Czekałem na ratunek ze strony
  Luki i Aesopa, choć wcale nie
  musieli mnie ratować. Tylko im
  pewnie przeszkadzałem. Beze mnie
  wszyscy wyszliby stąd już dawno
  temu.

  Gdy dwójka chłopaków w końcu
  przyszła. Ja miałem ochotę płakać.
  Nie chcę, i nie wyobrażam sobię,
  gdybyśmy wszyscy mieli zginąć.
  Mimo, że znam ich dosyć krótko,
  to już zdążyłem się z nimi
  zaprzyjaźnić, a zwłaszcza z Lucą.

  Aesop odciągnął uwagę łowcy, a
  więzień szybko mnie uratował i
  ukrył się ze mną. Nie wiem czy
  to był dobry pomysł zostawianie
  tak samego chłopaka.

  - Może idź mu pomóż? Przecież
  Hunter go goni. - powiedziałem
  zupełnie bez emocji. Byłem
  przybity i smutny. Luca to
  najwyraźniej zauważył, ponieważ
  złapał mnie za ręce i spojrzał mi
  w oczy.

  - Spokojnie. Nie denerwuj się. Twój
  strach i smutek, to teraz najgorsza
  rzecz, której potrzebujemy. Proszę,
  wiem, że śmierć Emily jest okropnie
  smutna. Była naszą bardzo dobrą
  przyjaciółką, ale trzeba to przeboleć
  i iść dalej. Musimy wygrać. Dla niej. -
  Powiedział Luca. W tym momencie
  przypomniały mi się ostatnie słowa
  doktorki.

  Ona pewnie też by chciała, żebym
  wziął się w garść, i wygrał. Luca
  ma rację, muszę walczyć o wygraną,
  nie ważne co się stanie.

  Zauważyłem, że dystans między
  nami maleje.

  Nie czekając dłużej, pocałowałem
  Lucę. On po chwili to odwzajemnił,
  ale przerwał nam głośny kaszel.

  Oboje od siebie odskoczyliśmy, i
  spojrzeliśmy w stronę szarowłosego.

  - Możecie sobie buzi buzi zostawić
  na później? Przydałoby się mnie
  uleczyć jeśli byście mogli. -
  powiedział trochę ranny ale z
  uśmiechem Aesop.

  - Udało ci się uciec samemu!
  Niesamowite! - krzyknął Luka.

  - Oczywiście że tak. Nie miejcie mnie
  za jakiegoś głupka. - oznajmił tym
  razem trochę poważniejszym tonem.

  Oboje zaczęliśmy go leczyć, i
  nastała trochę niezręczna cisza
  pomiędzy nami. Aesop chyba
  jednak postanowił ją przerwać.

  - Jesteście razem? - zapytał
  uśmiechając się głupio. Ja z
  więźniem spojrzeliśmy po sobie
  po czym zarumieniliśmy się.

  - T-to nie jest jeszcze do końca
  pewne...- powiedziałem trochę
  skrępowany. Luca za to zaśmiał
  się i podrapał po karku odwracając
  wzrok.

  - Oh rozumiem. Ale wiecie. Nie
  wiem, czy sytuacja w której się
  obecnie znajdujemy, jest
  odpowiednia na romanse. - dogryzł
  nam szarowłosy.

  - To nie tak, że romansujemy. -
  Powiedział Luka dokańczając
  leczenie Aesopa. - My po prostu
  pocieszamy się jak prawdziwi
  przyjaciele. - dodał po chwili.

  Wiedziałem, że ściemnia, ale
  zrobiło mi się trochę dziwnie
  na sercu, i to nie przez łowcę.

  - Całując się? Bardzo fajny i
  nowoczesny sposób na pocieszanie
  przyjaciół. - zaśmiał się szarowłosy.

  Gdy go wyleczyliśmy,
  postanowiliśmy się nie rozdzielać,
  tylko robić razem w trójkę dekodery.
  Zostały nam tylko dwa, a razem
  pójdzie nam to sprawniej.