𝑡𝒉𝑒 𝑆𝑙𝑦𝑡𝒉𝑒𝑟𝑖𝑛 𝑝𝑟𝑖𝑛𝑐𝑒 [On hold]

{3} Ανεπιθύμητες Αλλαγές

Πέρασαν δύο μέρες και ο Ντράκο βγήκε από το αναρρωτήριο. Αμέσως η Πάνσι μόλις τον είδε να βγαίνει από την πόρτα του αναρρωτηρίου έτρεξε και τον έχωσε σε μία σφιχτή αγκαλιά. Σταμάτησε μόνο όταν ο Ντράκο της είπε πως δεν μπορεί να πάρει ανάσα. Πήραν λοιπόν, τον δρόμο της επιστροφής, κατευθυνόμενοι στον κοιτώνα του Σλίθεριν.

"Νόμιζα πως μου πέθανες, δεν ξέρεις πόσο είχα ανησυχήσει. Αυτός ο παλιό Πότερ φταίει. Ιιίιιιιίι αν τον πιάσω στα χέρια μου θα του βγάλω το μαλλί τρίχα τρίχα."

Ο Ντράκο προσπαθούσε να την αγνοήσει. Δεν είχε καμία όρεξη να μιλήσει για τον Χάρι, μετά από όλα αυτά που έγιναν στον αγώνα κουντιτς, φυσικά η Πάνσι τον είχε ενημερώσει πλήρος για το πως έπαιξε η κατάσταση και δεν άφησε ούτε μια λεπτομέρεια να της ξεφύγει.

"Καλά λένε οι γονείς σου, μόνο μπελάδες είναι αυτό το παιδί. Δεν καταλαβαίνω, γιατί δεν σταματάς να τον κάνεις παρέα; Θέλω να πω, μετά από όλα-"

"Αρκετά Πάνσι" είπε κοφτά.

"Εγώ αρκετά; Εγώ δίκιο έχω. Εσύ σκάσε και άκου πολυ καλά τι σου λέω. Γιατί δεν τον παρατάς να πας να βρεις κάποιον άλλον να κάνει παρέα;"

"Γιατί σου είπα Πάνσι" το χλωμό ξανθό αγόρι έκανε μια παύση. "Είναι ο καλύτερος μου φίλος, δεν μπορώ να τον παρατήσω" Η Πάνσι σταμάτησε να περπατάει και το ίδιο και ο Ντράκο. "Γιατί σταμάτησες;"

"Κοίταμε στα μάτια" είπε εκείνη.

"Τι;"

"Κάνε αυτό που σου λέω!" Ο Ντράκο γύρισε και την κοίταξε βαθιά στα μάτια.

"Νταξει ευχαριστώ" είπε και συνέχισε να περπατάει.

"Τι στο-;" Ο Ντράκο την ακολούθησε μπερδεμένος, σχεδόν τρέχοντας.

"Μην ανησυχείς δεν θα σου ξαναπώ για τον Πότερ, κάνε ότι θες"

"Ευχαριστώ, αλλά πώς και αυτή η ξαφνική αλλαγή;" Ο Ντράκο ακόμα μπερδεμένος την ακολουθούσε.

"Καταλαβαίνω τώρα" είπε η Πάνσι χωρίς να σταματήσει να περπατάει. Κι όντως η Πάνσι μέσα από αυτή την μάτια είχε καταλάβει πολλά. Πιο πολλά και από αυτά που ήδη γνωρίζει ο Ντράκο. "Φτάσαμε" Και τα δύο παιδιά σταμάτησαν μπροστά στην είσοδο του κοιτώνα τους. Είπαν τον κωδικό και πέρασαν στο δωμάτιο αναψυχής, εκεί που βρήκαν ολόκληρη την παρέα.

"Βρε, βρε, βρε ο Ντρει αναστήθηκε" είπε ο Χάρι και του χαμογέλασε. Ο Ντράκο όμως δεν είχε καμία όρεξη για οτιδήποτε είχε στο μυαλό του ο "κολλητός" του φίλος. "Έλα, κάτσε στην παρέα μας" χαζογελασε πάλι.