crazy love เรื่อง(รัก)บ้าๆของนายโอตาคุ

ตอนที่ 3 มันก็เรื่องของฉัน

"นี่แก!!!มองด้วยสายตาแบบนั้นหมายความว่าไงห่ะ" ผมฉุนกับสายตาแบบนั้นของหมอนี้จิงๆ
"ฉันก็แค่สงสัยว่านายเป็นเด็กโรงเรียนนี้ทำไมต้องฉุนด้วยละ"หมอนั้นยื่นหน้ามาใกล้อย่างหาเรื่องไอ้หมาดคุณชายเมื้อกี้หายไปไหนหมดฟร้ะ
"ทำไมต้องสงสัยด้วยฉันมันไม่น่าอยู่โรงเรียนนี้หรือไงกัน!???-*-')" ผมพูดอย่างเหลืออดกับคำพูดของไอหมอนี้
"ใช่~"หมอนั้นตอบอย่างเป็นธรรมชาติด้วยความเท่ห์....
ซะเมื่อไหร!!
"นี่นายหะ...."
"เดี๋ยวก่อนฉันไม่อยากพูดอะไรกับนายนานหรอกนะ ฉันชื่อโคมาชิ ไค แล้วนายละ"เจ้าบ้านั่นแนะนำตัวเองเสร็จซับไม่สนใจคำด่าของผมเลยแม้แต่นิด
"ผมไซตาวะ มิวนิค"เห้ยแล้วทำไมฉันถึงตอบไปแบบนั้นล่ะจะบ้าหรือไงกัน
ขณะที่ผมกำลังด่าตัวเองอยู่ในใจหมอนั้นก็เดินขึ้นรถอย่างเท่ห์พร้อมกับรถที่กำลังวิ่งเข้าไปในโรงเรียนเยอะขึ้นเรื่อยๆ
"ก็แค่นั้นแหละ ไว้เจอกัน~"เจ้าคนที่ชื่อโคมาชิพอขึ้นรถก็ขับผ่านผมไป
"ขออย่าเจออีกเลยไอบ้านั้น-*-"
7:30 น.
โรงเรียนเซนต์โรโค
หอประชุม
"ในปีนี้โรงเรียนของเราก็ได้รับเด็กนักเรียนที่มีคุณภาพเพียงพอต่อโรงเรียนเซนต์โรโคสาขาใหญ่ของเราแต่ในปีนี้เรามีเด็กนักเรียนที่เข้ามาใหม่ที่เป็นคนนอกเพียงคนเดียวที่สอบผ่านมาได้ ยังไงก็ขอฝากดูแลเขาด้วย!!''
อาจารย์ใหญ่พูดจบเสียงฮือฮาก็ดังไปทั่วหอประชุมเนื่องจากอยากรู้ว่าใครคือเด็กคนนั้นแต่ถ้าลองคิดไปคิดมามันก็ฉะ..ฉันนะสิโว้ยมันเรื่องอะไรกันละเนี่ยทำไมผมถึงเป็นเด็กคนนั้นด้วยละฟร้ะ
โรงเรียนที่ไม่มีโอตาคุฉันไม่เห็นอยากอยู่เลยซักนิด
ผมเดินออกมาจากหอประชุมโดยไม่สนใจเสียงคุยกันเรื่องเด็กใหม่ผมก็พอรู้ว่าโรงเรียนเซนต์โรโคเป็นโรงเรียนที่มีหลายสาขาอยู่ทั่วประเทศแต่เป้าหมายของเหล่าคุณหนูพวกนั้นคือโรงเรียนเซนต์โรโคสาขาใหญ่ดังนั้นเด็กที่จะเรียนที่นี่ได้จำเป็นต้องเรียนมาแต่ประถมแล้ว
แต่..ผมก็แค่โชคช่วยได้เป็นนักเรียนทุนทำไมต้องมาพูดแบบนั้นด้วยน้า
ปึก!!
"โอ้ย"ผมชนกับสิ่งบางอย่างที่แข็งอย่างกับหินทำให้ผมล้มไปแต่สิ่งที่ผมชนกับไม่กระดิกเลยสักนิด
"นาย ไซตาวะ มิวนิค"
"เอ๋!??"