INVICTUS. Boss, #1 JUŻ W KSIĘGARNIACH

Rozdział 42

Sebastiano...

Poprzednio widziałem zdjęcia, więc wiedziałem, czego mogę się spodziewać. Przynajmniej w teorii. Po rozmowie z Ignacio zdecydowałem, że osobiście chcę zobaczyć ten magazyn. Sprawa dziwki i dragów na razie została zawieszona, aż ogarnę ten jebany burdel. W tym czasie nasi sprawdzą kiedy i z kim rozmawiała. Uruchomiłem też moich ludzi w Dallas, mają dyskretnie powęszyć i zorientować się w sytuacji. Z całą pewnością nie była to sama Natalia. Na to jest zbyt głupia i zbyt cwana. Pojawienie się w naszym klubie i rozmowa z dziwką wzbudziłaby zdecydowanie zainteresowanie ochrony. To musiał być jakiś facet. Stawiam na jej wuja.

Rodzina Adamo to jedna z tych, które najwięcej straciły na zakazie handlu i prostytucji nieletnich. Znalezienie innych, równie intratnych źródeł dochodu nie jest takie proste. Z tego co wiedziałem, wciąż mieli problemy finansowe, ale jak się żyje ponad stan, urządzając przyjęcia dla bogatych Teksańczyków, nie ma w tym nic dziwnego. Natalia, jako siostrzenica aktualnego capo z Dallas, według naszych standardów idealnie nadaje się na żonę bossa. Urodzona i wychowana w mafijnej rodzinie, doskonale zna nasz świat i rządzące w nim prawa. Ciekawe, czy jej stary wuj wie, że siostrzenica puszcza się na prawo i lewo, i to niekoniecznie ze mną. Jeszcze jakieś dwadzieścia lat temu, za coś takiego, co teraz wyprawiają te dwie wywłoki, Melinda i Natalia, zostałyby zabite przez swoich ojców, braci, wujów. Wartość kobiety wyceniano na podstawie tego, czy zachowała swoją czystość dla męża. Słowo, ale na Sycylii dalej obowiązuje zasada pokazywania zakrwawionego dziewiczą krwią prześcieradła po nocy poślubnej.

Natalia pewnie już nawet nie pamięta, z kim straciła swoje cenne dziewictwo, a pracując w świecie mody imprezuje na całego. Czasy się zmieniły, nasze kobiety mają więcej swobody niż kiedyś, więc jej wuj przymyka oko na jej wyskoki, tym bardziej, że jakby nie było, pieprzę ją już od kilku lat. Wie, że po ewentualnym ślubie rodzina Adamo wywindowałaby w hierarchii na sam szczyt. Spotkaliśmy się przy jakiejś idiotycznej okazji i nie minęła godzina, a wylądowała na moim fiucie. Na początku układ był podobny do tych, jakie miałem z innymi. Dawała mi znać, że jest w Los Angeles, a ja jak miałem na nią ochotę, to po nią dzwoniłem.

Na początku myślała chyba, że jest jedyną, z którą się pieprzę. Pamiętam, jaką mi urządziła scenę, gdy dowiedziała się o Melindzie i innych. Kurwa! Myślę, że gdyby nie obawa przed zemstą Cesare, już dawno zleciłaby zabicie swojej rywalki. Teraz w tym cholernym wyścigu pojawiła się przeszkoda w postaci Alexi i byłem przekonany, że obydwie są gotowe posunąć się do ostateczności, aby tylko ją wyeliminować.

- Co zrobisz z tą małą suką?

Zerknąłem na MacKennę, który jechał z nami do dzielnicy bezdomnych. Każdy z nas chciał na własne oczy zobaczyć, z kim będziemy mieli do czynienia. Sant prowadził, bo ja jeszcze nie chciałem ryzykować, że rozpierdolę się gdzieś na zakręcie. Nie po tych wszystkich rewelacjach, jakie usłyszałem.

- Chcę mieć dowody, że Adamo z nią rozmawiał. Nie tylko nagrania, ale i jej zeznanie. Potem albo ją zabiję, albo oddam w prezencie La Eme. Skoro źle jej było z Cosa Nostrą, pewnie polubi klimaty meksykańskich gangów i gwałty. Tak, czy tak, jest martwa.

Wjeżdżając w Skid Row człowiek czuje się, jakby przekraczał niewidzialną granicę. Na ulicy normalny ruch. Wszędzie autobusy, samochody, nawet jeden czy dwa radiowozy, które zazwyczaj znikały, nie zatrzymując się. Wzdłuż ulic, na chodnikach setki, tysiące namiotów, w których mieszkają bezdomni.

- Ja pierdolę... Nie spodziewałem się zobaczyć czegoś takiego w Los Angeles – mruknął MacKenna.

- Są wszędzie, mam na myśli bezdomnych. To, że Los Angeles kojarzy się z cholerną Aleją Hollywood nie znaczy, że jesteśmy w pieprzonym Niebie – odpowiedział Sant. – Nie każdy chce żyć jak normalni ludzie. Nie mówię, że wszyscy, ale dla niektórych bezdomność oznacza wolność.