Worth The Risk (Risk Series #2)

Chapter 2

Chapter 2

The warm rays of sunlight beamed on my cheeks. The unfamiliar scent of someone coated my nostrils. I stretched my body as my skin embraced the comfy fabric of an oversized shirt.

Oversized shirt. Unfamiliar manly scent.

Agad na napamulat ako ng mata pabalikwas na bumangon. Tinignan ko 'yung sarili ko nang makaupo. Balisang ipinaligid ko ang tingin ko sa buong kwarto.

Hindi sa aking kwarto 'to. At lalong hindi ko 'to damit.

Tinignan ko 'yung kama. Naghahanap ng kung ano.

Baka may dugo.

Sinong gago ang nakakuha ng puri ko?!

Sinubukan kong ikalma ang sarili ko.

Kaya ko 'tong i-handle.

Sino ba niloloko ko?! Mamaya nakidnap for ransom na ako at napagsamantalahan na!

Inalala ko 'yung nangyari kagabi.

My memory from last night was vague.

Oh, I was drunk. But whose house is this? Holy shit.

Napalingon agad ako sa gawi ng pinto nang biglang umuwang 'yon pabukas at sumilip ang isang lalaki.

"Hey," bati niya.

Napatitig ako sa lalaking 'yon.

Kumalma bigla ang katawan ko. Para akong nabunutan ng tinik sa dibdib.

His hair was a complete mess but it suits him very well. Naka-puting shirt lang siya. It was Suarez, 'yung classmate ko.

Pero kahit na ba, lalaki pa rin 'yan.

Napailing ako sa sarili ko. "Hey... Anyare?" tanong ko sa kaniya.

His brows furrowed. "What do you mean?"

Napakagat ako ng labi. "Uhm, bakit ako nandito?" nakangiwing tanong ko.

Gusto ko itanong kung may nagawa ba akong katarantaduhan. Baka mamaya may nangyari sa 'min. Hindi ko matatanggap 'yon, kung alam ko lang mangyayari 'yon sana pala nag-madre na lang ako pagka-graduate ko no'ng college.

"You were drunk last night and you even puked at me," he said. He narrowed his eyes on me. "You puked on my shirt, and I asked you about your address but you already passed out." He shrugged. "And here you are."

Shit, sana pala talaga hindi na ako sumama doon kay Lea. Nakakainis 'yon.

"What time is it?" agad na tanong ko.

"It's ten-thirty already, why?"

Napasinghap ako. "Late na ako." Napahawak ako sa mukha ko. Nanlalaki ang mga matang nakatingin naman ako kay Yco na siyang curious na nakatitig sa 'kin. Nagsalubong ang kilay ko.

"Walang pasok," sabi niya. "I cooked breakfast, baka gusto mong kumain bago umalis." Then pabagsak na sinara niya 'yung pinto. Napatulala naman ako.

Wala bang pasok? Hindi ako sure.

Tinignan ko ulit 'yung suot kong oversized shirt. Paano ko nga pala 'to naisuot at nasaan 'yung damit ko.

My cheeks flushed. I bit my inner cheeks to stop myself from screaming. I squinted.

Don't tell me na hinubaran niya ako?

Oh good lord, please, huwag naman ganon.

Ipinaligid ko ulit ang paningin ko sa kwarto. Dahan-dahang bumaba ako mula sa kama.

May tsinelas na slides na panlalaki sa gilid no'n at mukhang bago. Sinuot ko 'yon. Naglakad ako papalabas ng kwarto at dumiretso sa kusina kung saan nadatnan ko si Yco na abala sa pagluluto ng sa tingin ko'y fried rice. The smell of garlic welcomed my nostrils.

Napaupo ako sa stool sa kitchen bar counter. May nakahain nang itlog at bacon doon. May toasted bread din.

"Do you want some rice?" he asked as he turns off the stove.

"Uh, sure." I wandered my eyes around the beautiful kitchen he has. Parang 'yung kusina namin sa bahay pero mas mukhang moderno 'to. Everything was organized, walang kadumi-dumi kahit sa lababo.

Napatingin ako kay Yco na nasa harapan ko na at nilalagyan na ng kanin 'yung plato ko. I bit my lower lip when my stomach grumbled.

"Uhm," I cleared my throat. Sumulyap siya sa akin at kinunutan ako ng noo. "Did something happened between us?" I asked nervously.

He blinked a couple of times. "No, I don't take advantage of drunk women, Miss Saldovar." Naglakad na siya paalis sa harapan at inilapag niya na 'yung pinaglutuan niya sa kitchen counter. I just watched his every move. Nakalimutan kong may naghihintay na pagkain nga pala sa harapan ko.

Pasalamat na lang ako at si Yco na mabait pa ang nakasalo sa akin.

***
Nagpasalamat ako kay Yuriel na pinatuloy niya ako sa condo niya. Hinding-hindi na ako iinom pa sa isang bar.

I didn't feel like going home yet...

The house that I live in doesn't feel like home to me. I wish I could get a condo too. I badly wanted to move out of that house, but my Mom wouldn't allow me to.

Pumasok na ako sa loob ng bahay.

Sumalubong sa akin ang katahimikan.

Wala namang may pakialam sa existence ko dito sa bahay na 'to. This isn't the house where I grew up in.

This is my step-dad's house. My Mom remarried after having an annulment with my Dad. Now my Mom has three kids with Tito William, three kids that she loves so much that she forgot about me.

Well, I'm used to it. Laging ganito ang tagpo ko sa bahay. Ilang taon rin ang lumipas na ni-minsan hindi nagtanong ang Nanay ko kung saan ako galing, kumusta naman ako.

She hated me, because I remind her of her mistakes. Loving my father who was a complete cheat. A jerk. I've witnessed my parent's so called love story that ended up failing, so there's no reason for me to believe in love. What I've seen was enough, I don't want to experience it.

After my parent's splitting up. I never saw my father ever again. Narinig ko na lang na may asawa't anak na rin si Dad. Happily married.

Nadatnan ko na lang sila Mom na maganang kumakain ng tanghalian. Naguusap sila ng anak niya.

Nilingon naman ako ni Tito nang mapansing nandon ako. "Oh, hija, nandiyan ka pala. Kumain ka na, sumabay ka na sa 'min," alok niya.

Umiling na lang ako. "Busog pa po ako." I quickly left the dining area. Nagpunta kaagad ako sa kwarto ko at nagkulong.

Ayokong makigulo sa happy lunch time nila. Mas gusto kong mapag-isa. Mas gugustuhin kong mamuhay mag-isa.

I sat on my bed.

Wala naman akong gagawin. I'll refresh myself in my own way.

I took my guitar's case. Binuksan ko 'yon at tumugtog na lang. This is my way of escapism, music.