Haengbok (finding the meaning)

Prologue

PROLOGUE

© DyosangSisa 2015

  All rights reserved
--*
Prologue

"It is a treasure, it is hard to find..but, if your contented with little things you have, you'll definitely have this...."

"Oh, yung mga bababa ng cubao dyan, maghanda na kayo malapit na po tayo!" Sigaw na nakapag pabalik sa akin sa realidad. Inumpisahan ko ng ayusin ang mga dala kong gamit. Isang malaking paper bag at bag pack lang naman ang dala ko kaya hindi ako masyadong nahirapan umalis.

Nang masigurong kumpleto ang gamit ko ay sarili ko naman ang inihanda ko, nandito na ako,, sa wakas..........

"Paunahin po muna natin yung matatanda oh" sabi nung kundoktor ng sinasakyan kong bus. Nang kakaunti nalang ang nasa loob ng sasakyan ay saka ako tumayo at lumabas.

"Welcome to Mnila,Riann"  bulong ko  sa sarili ko habang ginagala ang aking mga mata sa kabuuan ng kamaynilaan. Marami nga itong ipinagkaiba sa kinalakhan kong lugar. 

Brrrroooommmm..........

Naudlot ang mga susunod ko pang iniisip ng may walang habas na nagpaandar ng motor sa harapan ko, MANNERS! for christ sake! may tao kaya.

Tama nga sila malayong malayo talaga ito sa naka-gisnan kong lugar, kasi doon, alam ang salitang manners.

Mas malawak,mas magulo,mas maingay,mas marami ang populasyon,mas mapolusyon. What to expect? This is Manila. Pero mamaya ko na iintindihin ang mga bagay na yan, sa ngayon ay kailangan kong makahanap ng makakainan dahil hindi pa ako nag aagahan. 

Naglakad lakad pa ako sandali bago nakakita ng isang kainan, kung kainan mang matatawag dahil sa dami ng tao rito. Pero dahil gutom na talaga ako, nakigulo na din ako. Madali naman akong nakabili dahil pinauna na ako ng mga kahanay kong lalaki, may gentleman pa pala no? 

Matapos kong makabili ay umanap ako ng bakanteng lugar, pero kapag minamalas ka nga naman. Wala. Muli kong inikot ang akong paningin, Viola! ay bakante na akong nakita pero may nakaupo sa harap nito, lalaking mukhang aburidong aburido. Lalapitan ko ba? baka kasi... Bahala na, gutom na talaga ako eh, di ko naman kakainin to ng nakatayo no.

Nilapitan ko nga sya, pero mukhang di nya ako napansin o mas tamang sabihin na inignora nya ako. 

"Ahm, excuse me" pag kuha ko sa atensyon nya, pero wala pa din kaya inulit ko ulit and this time, he finally give me some. Dapat lang nangangalay na ako.

"I just wanna ask  if this sit isn't taken, wala na kasing vacant eh" Pangatlong ulit ko. Iginala nya naman ang kanyang paningin, at ng masigurong nagsasabi ako ng totoo ay tinanguan nya lang ako.

Inayos ko muna ang mga gamit ko atsaka nag umpisang kumain, samantala sya naman ay abala sa kung ano mang gingawa nya sa cellphone nya, nakasuot din sya ng headphone. He's cold.

Nang matapos akong kumain ay umalis din ako kaagad.Nasa labas na ako ng kainan ng biglang may kumalabit sa akin, pero hindi ko nalang pinansin, I dont want to waste my time for nonsense stuff. Pero nakakadalawang hakbang palang ulit ako ng may kumalabit nanaman, but again I ignored. 

"Riann Louise Madrid" isang baritong boses ang bumanggit ng pangalan ko. He knows me? how?  Bestfriend ko lang ang nakakaalam kung saan ako pupunta, so how? and of all people lalaki pa.

Nagtataka man ay nilingon ko sya, and to my surprise, he is the man I sit with a while ago. Nagtataka ko syang tinitigan, kilala ko ba ito? Imposible! 

"Ganun ba ako ka gwapo? tanong nya na nakapag pabalik sa akin sa realidad. 

"How di........"

"Sayo to diba?" He cutted my next words at ipinakita sa akin ang itim na purse, which a hundred percent sure mine.

"You left it" pagpapatuloy nya, atsaka inabot sa akin yung purse ko. I dont know what to say, lahat ang pera, ID, cards ko nandito,paano kung hindi sya ang nakakuha? ibabalik din kaya? 

"Sa-salamat" nahihiyang sagot ko

"Next time, be sure na nasa maayos na lagay ang mga gamit mo, nasa maynila ka, wag tatanga- tanga" dire-diretsong sabi nya. Hindi ko alam kung maiinis ba ako o babawiin ko ang sinabi kong pasasalamat.Grabe! He is the first person said that I am an Idiot! 

Pero bago pa ako makabawi ay wala na sya sa paningin ko. Bwisit! bwisit talaga! 

Nasa loob na ako ng taxi papunta sa bahay na sinasabi ni Kira, my bestfriend ng malala ko ang cellphone ko, I dont  want them to trace me kaya iniwan ko ang Iphone na graduation present sa akin ni kuya, isang Nokia X1 ang dinala ko na ipinahiram lang din sa akin ni Kira.

I open my phone, at hindi na ako nasorpresa ng mapuno ang inbox ko, hindi ko na din kailangang malaman kung ano ang nilalaman ng mga iyon dahil siguradong lahat sila ay nagtatanong, well except to my bestfriend. 

Inoff ko ulit ang cellphone, mamaya ko na tatawagan si Kira kapag nakarating na ako.

Ipinihit ko ang aking ulo sa bintana ng taxi upang mapagmasdan ang daan.

Tadhana nga naman, its really a heavy traffic. Isang malaking screen ang nakikita ko ngayon na nagpapalabas ng kung anu anong ads...but one of them capture me, larawan ito ng isang batang madungis ngunit napaka ganda ng ngiti.

"It's a treasure,it's hard to find, but if you're contented with little things you have, you'll definitely have this.....

Happiness.

that is what was written on the caption. Contented with the little things you have? Im contented, pero bakit ganito?. And yes, it is really hard to find, hindi ko pa nga sinisimulan mukhang susuko na ako.

*Signing Off:

SLmhyne_D.Sisa

A/N: Yay! eto na talaga! Im taking it seriously.  Masyado na kasi silang madami sa storage ko, kailangan ng mai-share, Choss! Haha! Crossfinger ako dito, but I really want to share this kaya... Eto na talaga!

Salamat nga pala kay Chellopatra for creating my cute cover :) Kamsahamnida chelle