Odana kapanıp saatlerce düşünürsün, ağlarsın, belki hiçbir şey yapmadan duvara boş boş bakıp durursun. Onu düşünürsün, bütün olan şeyleri. Neden böyle olduğunu düşünürsün. Neyi yanlış yaptığını düşünürsün. Düşünürde düşünürsün.. Saatlerce sessizce olan herşeyi aklından geçirirsin. Sessizlik seni sağır edene kadar odadan çıkmazsın. Onu neden boyle aklından çıkaramadığını düşünürsün. Belkide gerçekten aşık olmuşsundur. Zaten demezler mi "Bir şeyin değerini kaybedince anlarsınız" diye. İşte zaten hep böyle olur, ama geri dönüşü yok eğer kaderindeki kişi o değilse boynun eğik yaşamaya devam edersin.
Birlikte çok güzel şeyler yaşamışsınızdır. Saçmalamalar, anlamsız gülüşmeler, şebek hareketler.. Hepsini ne kadar güzel ve değerli olduğunu bittikten sonra anlarsınız.
Dünyayla olan tüm ilişkiniz yok olmuş gibi yaşarsınız. İnsanlarla konuşmaktan kaçarsınız. Size ucubeymişsiniz gibi bakarlar arkanızdan konuşurlar. İnsanların bu gürültüleri sizi deli eder, beyninize hücum ederler. Son gücünüze kadar çığlık atmak istersiniz. Ama gitgide bu bütün sesler yok olmaya başlar. Hiçbirini duymaz hale gelirsiniz. Artık isteseniz bile duyamazsınız. Dikkatinizi hiçbir şeye veremezsiniz. Söylenenleri anlayamazsınız. Artık duyduğunuz tek şey kendi iç sesinizdir. Sadece kendinizle konuşursunuz hatta dost olursunuz. Bu kadar sessizlikte kafayı yersiniz. İsyan edersiniz, sebepsiz ağlarsınız, bağırırsınız, her şeyi yerle bir edersiniz, ama bunların hepsi sadece sizi öldürür. Gitgide kendinizden vazgeçersiniz. Zorunlu olan şeyler dışında hiçbir şey yapmazsınız artık (uyanmak, okula gitmek, yemek yemek daha doğrusu yiyememek, uyumak, uyanmak...) .
Öğretmenler bile bıkmıştır bu durumdan ve sizinle özel olarak konuşmak ister hepsi. En sevdiğiniz dersi bile artık sevemezsiniz. Kitap okursunuz belki sadece. Cemal Süreya, Nazım Hikmet, Özdemir Asaf, Can Yücel.. Şiirler okursunuz çünkü sadece şiirleri anlarsınız ve hatta sizi de sadece şiirler anlar. Belki bu sizi birazcık bile olsa mutlu etmeye başlar. En sevdiğiniz şairiniz olur. Onun kitaplarını bulmak için gezersiniz kitap evlerini. Artık onlarla arkadaşsınızdır. Onlarla konuşur, onlarla güler, ağlar, sevinir, üzülürsünüz. Üzülmek bile mutlu eder sizi çünkü çok masumdur sebebi..
"Herkes elbette bir gün gider, annen baban bile gider. Senin yapman gereken şey sadece kitaplara aşık olmak. Çünkü seni bırakmayacak tek gerçek şey kitaplardır gerçek aşk odur. "
