Bir anda sessizlik oluştu.Herkes Rüzgar ile Ay'a bakıyordu.Rüzgar Koç'un sadece öpüştüğü biryerleriyle oynamadığı tek kız olmuştu.Herkes şaşırmıştı.Sessizlik,Rüzgar'ın "Parti bitti.Gidin!"dedmesiyle bozuldu.Herkes koşarak evden çıkıyordu.
R:Bunu yapmamalıydın.
A:Niye?Beni sevmiyor musun?Bunu istemiyormuydun?
R:Cümlemi bitirmeme izin vermedin.Ama yapamam.Çünkü ben başladım mı duramam.Ben...Herşeyi bir anda ileri götürürüm ve aldatırım.O kadar kızı altıma almama rağmen hiçbir kızla çıkmadım.Ve seni üzmek,kırmak istemiyorum Ay.Biz...Çıkamayız.
A:Biriyle çıkmana gerek yok.Bir kızı üzmemek için illa deneyimli olmana gerek yok.Ona değer vermen gerekir.Söylediklerinden bunu anlıyorum.Sen bana aşıksın,bende sana!
R:Lütfen,seni incitebilirim.Bunu yapmak istemiyorum.Çünkü seni gerçekten seviyorum.
Ay'ın gözleri dolmaya başladı.Göz yaşlarını silerek Rüzgar'a cevap verdi:-Tamam.İstediğin gibi olsun.Ama seni uzaktan sevmeye devam edicem.Yarın görüşürüz,dedi sesi alçalarak.Gözyaşlarını silerek evden çıktı.Evine gitti.Yastiği yüzüne kapayarak ağlamaya başladı.
Sabah oldu.Kalktığında saçları birbirine karışık,rimeli akmış ve gözleri kıpkırmızıydı.Dün gece olanları hatırlamak istemiyordu.Ona böyle delicesine aşıkken uzak duramıyordu.Sürekli onun ismi aklına geliyordu.Ama mecburen okula gidip onu görmek zorundaydı.
Okulda Rüzgar'ı göremedi.Hatta bütün gün görmedi.Çıkışta Rüzgar'In evine gitti.Ya birşey yaptıysa kendine?Ay buna dayanamazdı.Kapıyı çaldı.Rüzgar kapıyı açtı.Ağlamış olduğu gözlerinden belliydi.Rüzgar"Ne istiyorsun?"dedi."Ben...ben artık dayanamıyorum.Seni düşünmeden dayanamıyorum."dedi.Rüzgar bakışlarını başka yöne çevirdi.Ay "Hayır Rüzgar!Beni görmezden gelemezsin!Seni seviyorum!Yüzüme bak!"diye bağırdı.Rüzgar hiç beklenmedik bir anda Ay'ın dudaklarına yapıştı...
