Ne çok sevdim ben seni.
Daha tanımadan.
Ne çok inandım ben sana.
Daha sen beni kollarınla sarmadan.
Daha gözlerinde kaybolmadım bile kahramanım.
Dahalık ellerimi yumuşacık saçlarından geçirmedim.
Daha görmeden ne özledim be seni.
Öyle inanıyorum ki beni kurtaracağına.
Bana sarılıp, bana...
Banası yok ya.
Sadece sarılsan ya.
Konuşmasak.
Biz sussak.
Sarılsak.
Öpüşsek.
Sevsek.
Ama söylemeden.
Gözlerimizden okunsa.
Gülümsesek.
Göz kapaklarımıza karşı koyamasak ve uykuya kavuşsak.
Yine beraber.
Sonra uyanınca,
Kabuslar değil de,
Sen karşılasan beni.
O güzel yüzün.
Tanrının mükemmeliğini kanıtlayan o kusursuz, öpülesi yüzün.
Kadınları kıskandıracak o burnun,
Benimkinden şekilli dudakların,
Rengini umursamayacağım hafif uzun saçların,
Ve en önemlisi,
Gözlerin.
Yeşilinde huzur bulduğum.
Opal edalı elasında büyülendiğim.
Ya da beyaz tenimle zıtlaşan siyahın.
Kahve kokusu huzuruna eş değer kahverengi merceklerin.
İçinde aşkla, şevkle, şehvetle boğulduğum, mavinin en güzel tonu ya da.
Senin gözlerin.
Benim tüm dünyam.
Senin sözlerin.
Benim tek gerçeğim.
Sen.
Her şeyim.
Ölene kadar,
Seni bekleyeceğim.
Sen gel,
Yeter.
Ben bulurum seni.
Seni Seviyorum diyin. Yarının garantisi yok ve bu çok güzel, kurulası bir cümle. Sahibine verin şu cümleyi. Geç kalmadan.
