✓ tourner dans le vide [hyunlix]

chapter five: disappointed

disappointed
"Sana kızamayacağımı bildiğin için mi hayallerimi kırdın?"

ههههه

geçmiş
PARİS
12 Ocak 2018

"Kabul ediyorsun yani?"

"Her şey ortada değil mi zaten? Neyi inkar edebilirim?"

Derin bir nefes aldı, sıkıntıyla ellerini saçlarından geçirdi. Bir anlığına saç tutamlarını teker teker koparmak, kalbinin acısını onların acısıyla yok etmek istedi.

"Neden yaptın peki?" diye sordu. Geçerli bir sebep sunarsa yumuşak kalbiyle onu tekrar affedebileceğini umuyordu.

Bir sessizlik başladı, Felix ona arkası dönük bir şekilde duruyordu ve garip bir sakinlikle beklemeye devam ediyordu. Hyunjin ise oturduğu koltukta vereceği cevabı düşünüyordu. Açıkçası o da bilmiyordu nedenini. Tek emin olduğu o dakikalarda zevki gayet güzel hissettiği, pişman olup olmayacağını hiç düşünmediğiydi.

"Bilmiyorum." demeye karar verdi ancak tam son harfi dudaklarından çıkarmıştı ki karşısındaki sinirle ona döndü ve kalın sesine yansıyan öfkesiyle konuştu.

"Neden bunların hepsini başkasından öğreniyorum? İki hafta önce olmuş bir olayı, şimdi..."

Sonlara doğru sesi kısılmıştı, yirmili yaşlarındaki genç adamın. Dolan gözlerine acizliğini belli etmemeleri için emretti, kaşlarını çatmaya devam ederken anlık bir kararla sert durmaya devam etti. Belki önceden de yumuşak davrandığı için sevgilisi şu an bu kadar rahattı. Gerçi, artık ona sevgili diyebilir miydi?

"Gelip sana anlatmamı mı bekliyordun?" dedi, düz ifadeyle. "Nasıl yapmamı bekliyorsun?"

Hyunjin'in aniden değişen tavrı, Felix'i bir nevi hayal kırıklığına uğrattı. Onun bu alışılmadık sert tepkisini beklemediğinden de ne diyeceğini bilemedi. Öylece kaldı, zorlukla yutkundu.

"Ama daha önce de..." diyebildi, kısılan sesiyle. Devamını getiremedi, zaten Hyunjin de aniden ayağa kalkıp konuşmaya devam etmişti.

"Daha önce mi? O lise yılları..." Alaycı bir gülüş çıktı dudaklarından. "Tekrar pişman olsaydım, gelip söylerdim. Biliyorsun."

"Yani bu sefer pişman olmadın?" Felix'in biraz şüpheyle karışık tavrı üzerine Hyunjin başını sallamakla yetindi. Derin bir nefes aldı Felix. Bu durumdan çok etkilenmediğini Hyunjin'e gösterirse onun şaşıracağını, belki de bu sefer pişman olacağını düşündü. Ama, ne yazık ki, içi kan ağlıyordu. Yere yığılıp hıçkırarak ağlamamak için zor tutuyordu kendini.

Felix, daha çok beklemedi. Yüzüne duygusuz bir ifade takındı ve iç geçirdi. "Peki..." diyerek başladı. Sesi şaşırtıcı derecede sakin çıkmıştı. "O zaman bundan sonraki hayatına da kızlarla devam edersin."

Hyunjin eşyalarını toplayıp oradan ayrıldığında Felix hayallerini takip edip, kendi çabasıyla aldığı o evde yalnız başına kaldı. Bedenini koltuğa atıp dolu gözlerle tavanı izledi, anın şokuyla da bir süre ağlayamadı. Hyunjin'in onu hiç düşünmediğini, önemsemediğini, eğer öyle olsaydı asla başka yataklara yatmayacağını düşünmeye çalıştı. Böyle biri için ağlamak, canını yakmak istemedi. Şu an olmak istediği konumdaydı belki de ya da hâlâ ulaşmak, sahip olmak istediği birkaç şey daha vardı. Şimdiki sahip olduğu şeylere nazaran da onlar ufak tefek şeylerdi doğrusu.

Ama her hayalini oluştururken sürekli ismini de kenara yazdığı kişinin şu an gitmiş olması canını yakıyordu. Hayallerinden onun ismini silmek zor olacaktı belki. O da paranın fazla olduğunu görünce değişen kişilerdendi belki de.

Felix daha fazla dayanamadı, evde yalnız olmasının verdiği rahatlıkla bıraktı göz yaşlarını. Hıçkırarak ağladı.

Dünyanın anlayışına göğüs germek için ailelerinin iznini almak yetmişti. Yaptıkları hata değildi zaten, onlar suçlu değillerdi. Oysa bazı kararlar için fazla gençlerdi. İhanet, hayal kırıklığı, acı ve gözyaşı ile oluşturulan bu yolda binlerce kilometreleri vardı daha.