Ayda Bizim Gecede Bizim (KARANTİNA)

BAŞLANGIÇ

1.BÖLÜM

GEÇMİŞ

Yazarın anlatımıyla;

ENDER: Dediklerimi anladınız mı? O bebeğin öldüğünü söyleyeceksiniz ve bebeği bana vereceksiniz.

DOKTOR: Anlaşıldı Ender Bey...

Zeynep, Onur, Mert, Burak ve aileleri, Zeynep'in küçük bebeğini bekliyorlardı. Ama hayat onlara en zor acıyı yaşatıcaktı. Minik Gece ve Güneş kardeşlerini beklerken doktor içeriye girdi. Herkes doktora heycanlı bir şekilde bakıyordu. 

ZEYNEP: Bebeğimiz nerde doktor bey? Dedi sevinçle

Herkes doktora bakarken doktor.

DOKTOR: Üzgünüm ama bebeğinizi kaybettik...

Ve koca bir sessizlik... Zeynep ağlıyor, Onur ise Zeynep'i sakinleştiriyordu Burak ve Mert ise hala olayın şokundalardı. Zeynep'in annesi ise resmen kriz geçiriyordu...

Doktor küçük bebeği Ender'e götürüyordu. Ender'in yanına gelip. 

DOKTOR: İşte bebek bu.

Ender küçük Ela'yı kucağına alıp sevdi.

ENDER: Tamam gidebilirsin. 

YILLAR SONRA

Ela'nın anlatımıyla

Sabahın erken saatlerinde kalkıp, her zamanki yerim olan ay nehrine gittim. Bu ismi tamamen ben uydurdum. Kendimi tanıtayım. Ben Ela... Ela Zorlu, ben bebekken ailem beni terk etmiş beni istememişler. Dedem hariç, o beni bugünlere getirdi. Beni terk eden ailemden nefret ediyorum. Annem kılıklı olan ve babam kılıklı olan şahıslar ise dedemle düşmanmış. Eğer dedemle düşmanlarsa bende onlarla düşmanım. Onların yüzünü bir kere bile görmemiştim. Ne kadar vicdansızlar öyle değil mi? 

Oturduğum yerden bir taş bulup nehre taş attım. ''Yine burada oturmuş ne yapıyorsun bakalım.'' Arkamdan ses gelince oraya baktım. Dedem yanıma gelip, oturdu. ''Hiiç öylesine oturdum.'' 

''Aileni merak ediyorsun öyle değil mi?'' Kaşlarımı çatıp dedeme baktım. ''Onlardan nefret ediyorum!...Merak ediyorum. Çünkü onların karşısına geçip yüzlerine tükürmek istiyorum!'' Elimi yumruk yapıp, ayağa kalktım. ''Tamam o zaman ailenle tanışacaksın.'' Şaşkın gözlerimle dedeme bakıyordum. O ise karşımızda ki ay nehrine bakıyordu. ''Ama uzaktan bakacaksın... Eğer intikam almak istiyorsan.'' 

''Çok teşekkür ederim dede... Onları görmek istiyorum.'' dedim. Kafasıyla onaylayıp, ayağa kalktı. ''Sevgili ablan Gece Boysan'la aynı okula gideceksin. Büyük ihtimalle annen ve babanı da görürsün.'' Kaşlarımı havaya kaldırıp. ''Ne demek bu?'' 

''Ablan, aynı senin gibi çok kavgacı. Okulda bir kız onunla uğraşıp duruyor. Nilsu Koşan diye. Genellikle Müdürün odasında.''  Kaşlarımı çatıp ona baktım. ''Bunca şeyi nerden biliyorsun.''

''Unutuyorsun galiba Dayın o okulun müdürü.'' Şimdi her şey uyuyordu. Kuzenim Ege zaten bana her şeyi anlatıyordu. ''Tamam o zaman ben hazırlanayım.'' Dedem onay verdikten sonra koşarak eve girdim. Odama çıkıp, üstümü değiştirdim...

Gece'nin Anlatımıyla

Babam ve annemle tekrardan müdürün odasına doğru ilerliyorduk. Burak dayım Nilsu'yu ne kadar uyarsa da huylu huyundan vazgeçmiyordu. ''Ahh sizin bu Nilsu'yla olan kavganızı anlamıyorum.'' Annem her zamanı ki gibi suçu hep bana atıyordu. ''Anne tek suçlu ben değilim!''