I Can't Actualize My Promise

Chapter 16; The sad end

Umuwi na ako at nakita ko na wala si Sofia hinayaan ko muna at nagdecide na matulog muna at bukas ko na ito problemahin.

Nagising ako mga 6:00 at nakita na ang dami kong missed call galing kay Sofia tinawagan ko siya ulit.

'Phone Call'

"Hello" sabi ko.

"Hi po, kakilala nyo po ba ang may ari ng cellphone na Ito?" Sabi ng hindi ko pamilyar ang boses.

"Opo kilala ko po siya, Sino po sila?" sabi ko.

"Nasagasaan po ang may ari ng cellphone na ito at ako po ay isang doktor" ako at nagulat sa sinabi niya.

"P-po" sinabi ko.

"Punta po kayo dito" sinabi niya ang lugar kung nasaan ang hospital.

Pumunta agad ako dito at nakita ko si Sofia at ang kaniyang nanay.

"Ikaw! Diba hinire kita na bantayan si Sofia" sinabi ng nanay ni Sofia ng maygalit.

"Nasaan ka nung nasagasaan si Sofia?" dagdag pa niya.

Wala na akong sinabi dahil alam ko na totoo ang sinabi ng nanay ni Sofia.

"Umalis ka dito!!" sabi ng nanay ni Sofia.

Wala akong nagawa at umalis na lang.

Anong nagawa ko? Nakalimutan ko na tagabantay lang pala ako ni Sofia wala ako doon nung nasagasaan siya.

Hindi ako lumabas sa aking kwarto sa sobrang pagsisisi.

Narinig ko na lang na hindi kinaya ni Sofia at namatay.

Pumunta ako sa libing ni Sofia at walang nagawa galit na galit ako sa sarili ko.

Nung natapos na ang libing di ako umalis doon dahil sa sobra kong galit sa sarili.

"A-alexander?" may nagsalitang boses ng babae na parang pamilyar hindi ako tumingin kaya di ko alam kung sino yung nagsalita.

"Okay ka lang ba?" sabi niya.

Wala akong sinabi dahil sising-sisi ko ang sarili ko dahil sa pagkamatay ni Sofia.

"Wag mong sisihin sarili mo ako talaga ang may kasalanan dito dahil kung di ako nagpakita masaya lang kayong dalawa at walang away" sa sinabi niyang ito nakilala ko na siya.

Siya ang isa pang Sofia pero satingin ko parin na ako ang may kasalanan nito.

"Alam ko na mahirap na tanggapin na patay na si Sofia" sabi niya.

"Pero satingin ko na magiging malungkot siya na malungkot ka"sabi niya.

"Edi anong ibig-sabihin mo! Tumawa ako maging masaya ako?" sinabi ko sa kaniya sa sobrang galit.

Tumingin ako sa kaniya at nagulat ako umiiyak siya.

"Di din naman ako masaya dahil ako ang dahilan bakit namatay siya! Pumatay ako ng isang tao!" sabi niya.

Ramdam ko ang pagsisisi niya.

"Ayaw ko rin makita na malungkot ka kaya sising-sisi ako! Alam kong ako ang may kasalanan! Alam ko!" sabi niya.

"Pero alam ko rin naman na ayaw ni Sofia na umiyak ka dito ng umiyak" sabi niya

"Kasalanan ko to eh! Kung di lang talaga ako nagpakita" sinabi niya at tumakbo palayo.

1 year nang nakalipas nagsisisi parin ako na pinabayaan ko si Sofia.

Natandaan ko ang sinabi ng isa pang Sofia na satingin niya na ayaw akong makita ni Sofia na umiiyak.

Kaya nagpasya ako na subukan itong kalimutan.

Lumabas ako at naglakad lang ng naglakad at di ko napansin na nasaharapan ako ng sasakyan.

"Uh.." sabi ko.

"Sino ako?" sinabi ko.

"Sino kayo? Nasaan ako?" Sunod-sunod kong tanong

"Ako si Alex tatay mo ako, ikaw si Alexander, nasahospital ka" sinabi ng isang matanda na nakatayo.

Alex P.O.V

Kailangan kong makalimutan ni Alexander ang lahat para hindi na siya laging nakakulong sa kwarto niya iyak ng iyak.

2 years later naging sila ni Alexander at Sofia, Lahat kami nakalimutan na ang tunkol kay Sofia oati ako nakalimutan ko na rin

The end of the story.

Author's Note:

Sorry po ito na lang naging ending ko dahil nakalimutan ko na po kung pano ko siya itutuloy.

May bago po akong ipupublish na Story sana po magustohan nyo