Hindi ako mapakali. I keep pacing back and forth while I'm biting my nail.
It's been awhile.
Nakaluto na nga ng lunch si Maddox pero hindi ko makayang kumain.
Hinihintay kong bumalik si Albert sa condo niya. Wala pa akong naririnig na tunog sa password door knob niya.
Hindi ko na nga pinapakinggan ang sinasabi sa akin ni Maddox dahil ang tenga at utak ko nasa labas.
Ang pagkakarinig ko pupunta siya sa psychiatrist. What would that mean?
Hinila ni Maddox ang kamay ko at muling pinaupo.
Nililipad parin ang utak ko pero di ko mapigilang tanungin siya.
"Why is he going to a psychiatrist?" Napapikit siya ng ilang beses, ginulat ko ata siya.
"That's medical doctor so probably it has something to do with Albert having mental and physical problems." Ani niya pero lumingo lumingo ako at pinandilatan siya.
"I know! But why?" I asked pero para sa sarili ko lang din tanong ko.
"Something happened to him obviously Keilah. But we're gonna know when he comes back... Okay?!... Now eat."
Hinawakan ko ang tiyan ko at naramdamang gutom nga pala ako.
Napabuntong hininga ako at nagpahila na sakanya papuntang island counter sa kitchen niya.
I roamed my eyes. Matagal tagal narin bago ako nakabalik dito. I suddenly felt better.
Tiningnan ko ang likod niya habang iniinit ang ulam namin at napahalumbaba.
I can't help but be thankful of this man who has patient of the depressing character of me.
Never kong nafeel na naiiwan ko. Bagay na hindi ko alam na kailangan ko pala.
Dahil noon paman, noong namumuhay ako sa bayan nato, magisa na ako.
Wala akong ibang ginawa kundi supportahan sarili ko.
Pero ngayon, hindi ko na nagagawa ang mga bagay na yon dahil may ibang nang gumagawa na para sa akin.
Sometimes, I just forgot to be thankful for this guy who has always assured his love for me. What more can I ask of him...
"Take it easy." Ani Maddox habang kumakain kami.
"Huh?" I said in confusion.
"To Albert I mean. Take it easy. He doesn't know anything about us anymore."
Napayuko ako at dahan dahang binitawan ang kutsarang hawak ko.
"Gustuhin man nating malaman ang nangyari sakanya... Wala tayong makukuhang sagot Keilah, ihanda mo ang sarili mo...." Napalunok ako.
Oo nga pala. Hindi ko na naisip yon.
"....at isa pa, mas makakabuti siguro kung hindi na natin siya aabalahin-"
Hindi pa niya natapos ang sinasabi niya at bigla bigla akong tumayo na parang nagdadabog na.
He can't mean I can't talk to him right?
"It's best not to talk to him at hayaan nalang natin siya." Sabi niya ng medyo pasigaw dahil nakikita niyang ginagalit niya ako.
I rarely get angry pero di ko mapigilang magmaktol sa sinasabi niya.
I rolled my eyes to show how annoyed I am right now.
But what angers me more ay ang realization ko na tama siya.
Na tama siyang layuan nalang namin siya.
I almost threw my food at him.
Pinikit ko ng mariin ang aking mga mata and I tried to contain this complex emotion that I have right now.
I sat back on my seat and sighed in defeat.
Why did I ever decide to come back at this place?
Hindi ko na sana siya nakita.
Hindi ko na sana nalamang buhay pa siya.
Hindi ko na sana kaya pang iwan siyang wala ni isang alaala sa amin.
•end of chapter•
I
f you like this chapter strike the vote button, and comments are highly appreciated.
BINABASA MO ANG
ALETHEA: The Queen Retaliate | Book II |
FantasiKung ang panahon ay nagbabago at ang oras ay umiikot, ganoon rin ang mga alaala na bumabalik. Ngunit paano na ang alaala ni Albert? Naging abo man ang Alethea matapos sulubin ni Meribah, may darating naman na bagong pagsubok upang muling buhayin ang...
