Beyond of Black Rose: Metanoia series #1

CHAPTER 2

Hindi ko alam kung anong maitutulong ko sa kapatid ko, i hate it when I can't help her.

Naiinis ako sa mga nangyari sa kapatid ko nang hindi ko nalalaman, i hate myself for not protecting her to those fucking gold diggers whom she said her BESTFRIENDS. Fuck those fake friends, gagamitin ka lang nila para makaramdam ng ginhawa.

Ang sabi sakin ni Cel, noong pumunta daw sila sa Palawan kasama ang mga kaibigan niya kuno ay siya ang pinagbayad ng Plane ticket dahil daw siya ang may pera. Eh pokinam bakit sila pupunta ng Palawan kung wala naman pala silang mga pera?!

Galit din ako kay Cel, dahil ginamit niya yung perang naipon niya para bayaran yung lima niyang kasama which cost 55,000 pesos!

At hindi lang yon, gumastos din siya noong nasa palawan na siya para daw sa pagkain nilang lahat.

100,000 ang lahat ng nagastos niya, ngayon wala na siyang pangbayad ng tuition at wala na rin siyang pera.

It's already 3am but i decided to went to Arpina's room because i heard her sobbing. Magkatabi lang ang kwarto namin at manipis lang din ang pader kaya dinig na dinig ko ang pag iyak niya. Dalawang linggo na ang nakakalipas ng magbakasyon sila sa Busuanga, Palawan. And it's been 2 week but she didn't mind to tell me till today!.

Umupo ako sa kama niya, nakatalukbong siya ng kumot pero alam kong gising siya.

"Ate.. galit ako sayo but you're my sister and bestfriend. Will you tell this to mom? "

Minsan ko lang siyang tinatawag na ate, but if I call her that, she already knew that I am deadly serious for what I'm talking about.

Inalis niya ang talukbong, i saw her swollen eyes, "I-I can't..." She just said then cry again.

She's soft hearted, definitely the opposite of me.

"But you have to"

She looked at me, "You know how high they're expectations to me, and I don't want them to be disappointed by my selfish actions. " She ranted.

"What do you want to do, Cel? Wala kang tuition for second sem, anong gagawin mo?" Tanong ko.

"Hindi ko rin alam, Ci. P-pwede mo ba akong pahiramin ng pera mo?"

"Cel naman e.." Pinaghirapan ko ang perang kinikita ko, kahit may kaya kami ay hindi kami ganoon na binibigyan ng pera ng mga magulang namin.

Si Cel, nakakahingi siya kina Mommy and Daddy pero hindi ko kaya yon dahil masusumbatan lang ako, ayoko nang durugin ang sarili ko para sa pera nila kung kaya ko naman.

I saw a hint in her face, " That's why I told you this, I know I'm too much but help me with this, Ci"

"No, Cel. I won't tolerate you!" I said.

"Please, just once, Ci. J-just here, please help me" She begged.

"Cel, alam mo namang pinaghirapan ko 'tong pera ko diba?"

"Y-yeah, I'm sorry" Nakita kong lumungkot ang mukha niya.

Alam niyang may pera ako dahil sumasali ako sa modeling. Kaya ako nakabili ng sarili kong kotse sa loob ng dalawang taon kong modeling.

"I'll think about that, but don't expect me to." I just said then went out.

Alam kong kailangan ko siyang tulungan because she's my sister, pero kagaya ako ni papa, I don't tolerate such behaviors. Maling nagpaloko si Cel, maling ginamit niya yung pera niya sa ganoon lamang.