Beni tanımıyorlar, beni bilmiyorlar, beni hatırlamıyorlar.
Ama ben herseyi hatırlıyorum. Onlar benim ailem, arkadaşlarım ve sevdiğim çocuk.
Hiç var olmamış gibiyim, sanki hiç yaşamamış. Anılar, yaşananlar daha dün gibi aklımda. Film şeridi gibi geçiyor gözlerimin önünden, tek fark ben yokum artık o karelerde.
Varolan bir insan nasıl hic yaşamamış gibi davranabilir?
Ya da yaşamıyor muyum aslında? Delirmiş olabilir miyim?
Uyandığım kaldırımda soğuk bütün vücudumu ele geçirmişti. Ele geçirilen tek sey vücudum olsaydı keske. Hayatımı ele geçirmişlerdi.
Iç güdülerimi takip etmem gerekiyordu. Caddeye vardığımda bu küçük kasaba benim evimdi. Karanlığın en koyu tonu vardı gökyüzünde. Beyazın en açık tonu, grinin en can alıcı tonu ve kırmızının en şehvetli tonu.
"Hey ben Maya, sizin kızınız ama beni hatırlamıyorsunuz. "
"Sürpriz! "
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karanlığın Çizgileri
Novela JuvenilSiyah'ın en koyu tonu, Beyaz'ın en açık tonu, Gri'nin en can alıcı tonu, Kırmızı'nın en sehvetli tonu, Şu ana kadar izlediğiniz, okuduğunuz her şeyin en koyu, en saf, en kirli hali.
