Η ζωή της και εγώ

Κεφάλαιο 2

Μόνιμη απορία μου είναι η ζωή της εκτός σπιτιού. Οι σχέσεις της με τους ανθρώπους , φίλους και γνωστούς , η κοινωνική της ζωή. Τώρα μπορώ με σιγουριά να πω ότι παρά είναι κοινωνικός άνθρωπος. Έχει το θάρρος της γνώμης της και είναι σαν να μην ντρέπεται ποτέ για οτιδήποτε. Έτσι λοιπόν δεν ξέρω πως μπορεί να ήταν τότε.
Κατά καιρούς βλέπω ξανά και ξανά φωτογραφίες της με φίλους από τα σχολικά χρόνια. Φαίνεται να είχε πολλά άτομα στον περίγυρο της και να είχε αρκετούς να την αγαπάνε και να νοιάζονται για αυτή. Όμως εγώ πιστεύω ότι παρόλα αυτά ίσως ένιωθε αρκετά μόνη. Ίσως ήταν λίγα τα άτομα στα οποία θα ανοιγόταν. Την παρατηρώ και τώρα ότι συχνά αλλάζει παρέες και φίλους όμως λίγοι είναι οι σταθεροί.
Πιστεύω όμως ότι έχει ένα σημαντικό ελάττωμα. Ανοίγεται στα λάθος άτομα χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες. Πράγμα το οποίο δεν περίμενα από αυτή καθώς την θεωρώ αρκετή έξυπνη και πονηρή ώστε να καταλάβει τι πάει λάθος με κάποιον. Όμως έτσι της τα φέρνει η ζωή πάντα. Είναι λες και όλοι πλέον ξέρουνε τις αδυναμίες της. Είναι αρκετά ευαίσθητη και πάντα συμπονεί και βοηθάει τους άλλους ανεξαρτήτως αν εκείνοι την βοήθησαν κάποτε ή όχι. Και πάντα μα πάντα έχει κάνει λάθος. Συνεχίζουν και την εκμεταλλεύονται και εκείνη μετά από ένα σημείο το καταλαβαίνει αλλά συνεχίζει να κάνει την αδιάφορη. Ίσως φοβάται μην χάσει και αυτά τα λίγα ψεύτικα άτομα που της απόμειναν.
Και έτσι πιστεύω ήταν πάντα. Βοηθούσε ανθρώπους ώστε να μην τους χάσει, ώστε να μην είναι μόνη. Για αυτό ίσως είχε τόσους φίλους τελικά, γιατί αυτοί ήξεραν ότι μπορούν να στηριχτούν πάνω της χωρίς να σκεφτούν ποιος θα στηρίξει αυτή.