Voor de zoveelste keer word ik wakker badend in het zweet met geen tijdsbesef of ander gevoel. Weer voel ik de plastic buisjes en draadjes om me heen en weet weer niet waar ik ben. Ik ontspan mijn spieren om me weer te kunnen verstoppen in het zwart. Maar dit keer gaat dat niet zo makkelijk. Mijn spieren ontspannen zich minder snel. Opeens voel ik mijn handen, Ik voel mijn benen ik voel dat mijn spieren zich aanspannen. Ik voel dat mijn ogen open gaan.En opeens zie ik een vel licht dat in mijn ogen brand als vuur. "Laat me met rust" weet ik uit te brengen. "Rustig maar meisje" zegt een lage mannenstem. "We willen je alleen maar helpen" zegt de stem weer."Ga weg!" zeg ik dit keer op een wat bozere toon. Ik kijk om me heen en laat mijn blik rusten op een man met een grote bril. Snel probeer ik rechtop te gaan zitten. "Au!". Er schiet onmiddelijk een enorme pijnscheut door mijn lichaam."Blijf rustig liggen meissie" zegt de man dit keer met een grote glimlach op zijn gezicht." Waar ben ik?"vraag ik zonder er echt bij na te denken. "In het ziekenhuis liefje" zegt de man. Wat? Wat is er dan gebeurd? vraag ik op een gewaagde toon. "Dat wilde we nou juist aan jou vragen meissie" zegt de man.
JE LEEST
laat me
Lãng mạnDe pijn is meer dan alleen pijn het is een gevoel wat nooit zal verdwijnen De 15jarige Melissa Greenwoods groeit op in een doodgewoon gezin. Als Melissa alleen in haar kamer word gevonden met grote snijwonden en het net op het nippertje overleefd. I...
