laat me

Hoofdstuk 4

Met opgeheven hoofd verlaat ik mijn ziekenhuisbed. Mijn haar zit in de knoop en mijn kleding ruikt naar de muffe geur van ziekenhuis. Maar dat kan me niets schelen. Het heeft lang geduurt voordat ik eindelijk mijn kamer uit mocht zonder dat ik twee van die nerderige dokters bij me rond heb hangen en om de minuut mijn hartslag in de gaten werd gehouden. Een vrouw met een lange doktersjas (die er wel erg goed uit ziet voor een dokter) begeleidt mij naar een klein kamertje waarop staat vermeld graag twee meter afstand i.v.m privacy. Even ben ik geneigd om weg te lopen naar mijn kamer en weer in bed te gaan liggen. Als de vrouw glimlacht en zegt: "Geen zorgen, we gaan echt niets engs doen hoor". "we gaan alleen een paar vraagjes stellen". De vrouw opent de deur en maakt een gebaar waarmee ze aangeeft dat ik binnen mag komen. Met een versnelde pas loop ik naar binnen waar ik mijn blik laat rusten op een groot bureau. Dan zie ik pas dat mijn broer en vader achterin het donkere hoekje van het kamertje hebben plaats genomen. Ze glimlachen beide naar me en wijsen naar de stoel naast hun. Ik beantwoord hun glimlach met een grote glimlach (waar ik bij nader inzien erg spijt van heb want mijn kaakspieren begaven het bijna) en loop naar de stoel naast die van mijn vader. Waar ik zo rustig mogelijk probeer te gaan zitten zonder dat ik een hyperventilatie aanval krijg van blijdschap (als dat überhaupt mogelijk is). Ik had mijn vader en broer al een paar maanden niet gezien en had elke dag aan de dokters gevraagd wanneer ze nou eindelijk langs zouden komen. Telkens antwoordde ze met: "Sorry maar je hebt nog steeds veel rust nodig en dat zou misschien overbelastend kunnen zijn". Telkens had ik het antwoord weggewuifd en gehoopt dat ik de dag daarna weer beter zou zijn. Maar die dag brak maar niet aan. Tot vandaag. Snel neem ik plaats naast mijn vader. Waarna ik bijna van men stoel afflikkerde. Snel sluit de vrouw met de lange doktersjas de deur en loopt naar het grote bureau. Waar ze plaats neemt en zichzelf in de grote leunstoel laat zakken." Hallo allemaal" zegt de vrouw. "Ik ben Elisabet". "Noem me maar Elske" zegt Elisabet met een grote glimlach op haar gezicht.

(een beetje afgeraffeld srry)