Έξω στους δρόμους μπορείς να βρεις τα πάντα. Έξω στους δρόμους εκτυλίσσονται όλα εκείνα που έχεις περάσει στην ζωή σου μέχρι τώρα.
Έξω στους δρόμους συναντώ ανθρώπους σε μπουλούκια, οι οποίοι καλύβουν με μία μπέρτα τον πόνο τους για να μη τους καταλάβουν. Για να μην εκλάβουν την λύπηση από τους γύρω τους.
Αν με ρωτάς, το μόνο που βλέπω είναι μοναχικοί άνθρωποι. Μίζεροι. Σκόρπιοι στην ζούγκλα που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Τα βλέμματα απροσδιόριστα. Οι φωνές εξαντλημένες. Η κούραση είναι εμφανής. Η μοναξιά τους έρχεται στην επιφάνεια και εμποδίζει την ευτυχία να τους εξιλεώσει.
Μάτια πρησμένα. Μάτια πονεμένα. Μάτια με δίψα για λίγη ζωντάνια..
Μόλις ένα στενό πιο κάτω από το Μοναστηράκι, γίνομαι θεατής μίας ραγισμένης καρδιάς. Η κοπέλα ως ένα φάντασμα και το αγόρι ως ένας σκληρός και αδειανός "ιππότης". Φωνάζει και φωνάζει μα εκείνος δεν απαντά. Περιμένει μήπως της ζητήσει συγνώμη. Μήπως της επιστρέψει πίσω τα σπασμένα κομμάτια της.
Κανένα σπασμένο κομμάτι δεν επιστρέφεται. Κανένα σπασμένο κομμάτι δεν ξανακολλά. Της στέρησε την χαρά, της πήρε την φλόγα της, την έσβησε με ότι μέσο διέθετε. Την εγκατέλειψε, όταν εκείνη τον είχε ανάγκη. Την κορόιδεψε μέσα στα ίδια της τα μάτια.
Την εξαθλίωσε. Την πέταξε σαν κουρέλι μακριά του. Τοξικές, ανυπόφορες, άτιμες, άοσμες σχέσεις! Άθλιοι άνθρωποι. Πεθαμένοι από τις επιλογές τους. Δεν ξέρω τι με τρομάζει πιο πολύ στους ανθρώπους. Το να συγχωρούν τόσες φορές εκείνους που τους πρόδωσαν, ή το να τους συγχωρούν άλλες τόσες;
Το αγόρι την αγκαλιάζει και την φιλά. Να είναι αληθινό αυτό το φιλί; Προτιμώ να πληγωθώ μία και καλή, παρά να πληγωθώ επανειλημμένα από ένα άτομο που αγάπησα. Ας ήταν και ψευδαίσθηση. Όσο τρέφεις το αίσθημα της αγάπης, άλλο τόσο απορροφά την ευαισθησία σου, καταλήγοντας στο να σε κάνει αδύναμο. Στο τέλος, αντέχουν όσοι παραδέχονται το ψέμα. Όσοι παύουν να συγχωρούν και να παραμερίζουν την απάτη.
Η αγάπη για εμένα δεν πεθαίνει. Πάντα θα πιστεύω σε αυτή, εφόσον και οι άνθρωποι το αποδεικνύουν. Ανάθεμα! Ανάθεμα που έχω σταθεί δίπλα σε λάθος προσωπικότητες.. Σ' αυτούς τους καιρούς που ζούμε, ο εγωισμός και η απληστία πρωταγωνιστούν.
Πώς να αγαπήσω εγώ μετά;
Συγκρατώ αυτή την σκηνή στο μυαλό μου και περνώ απέναντι για να πάρω το λεωφορείο της επιστροφής.
Κάθε δρόμος και μία πληγή. Κάθε δρόμος και μία οδύνη. Κάθε δρόμος και μία πατημένη ελπίδα..
YOU ARE READING
Το δώρο που έφυγε | √
PoetryΟ Μάρκος ζει στην Αθήνα ως φοιτητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Μόνος αναζητά το δώρο της ζωής. Εκείνο το δώρο που θα τον ξυπνήσει από τον άστατο κόσμο του. Εκείνο το δώρο που θα φέρει τα πάνω κάτω.
