Όλο το βράδυ σε σκεφτόμουν. Μικρέ μου, εξαφανισμένε άγγελε.
Όμορφη καταστροφή μου.
Σε ποια ξένα χέρια να τριγυρνάς; Σε ποιες ξένες αγκαλιές να βυθίζεσαι; Σε ποια ξένα χείλη να ακουμπάς;
Άραγε θα γίνεις ποτέ δικιά μου; Θα σε έχει κάποιος άλλος;
Βασανίζομαι.
Χτυπιέμαι με μανία. Σκίζω τα ρούχα μου. Κυλιέμαι στο πάτωμα.
Σε θέλω εδώ. Απόψε σε θέλω δίπλα μου. Κάθε απόψε θέλω να είναι μαζί σου. Να μου ανακατεύεις τις σκέψεις μου, να μου μπερδεύεις την κόλαση με τον παράδεισο.
Σε παρακαλώ.. έλα σε' μένα.
Φτιάξε με.
Θα μπορέσω να σε ξαναδώ; Θα μπορέσω να σε φυλακίσω μέσα στις ματιές μου; Θα καταφέρω να συγκρατήσω το άρωμά σου; Θα καταφέρω να σε γευτώ; Θα καταφέρω να σε κάνω σπίτι μου;
Σχεδόν ποτέ δεν γοητευόμουν από τις γυναικείες υπάρξεις. Τις γυναικείες φαγούρες που με έτρωγαν και που με έξυναν σε όλο μου το σώμα. Που με σκέπαζαν στα τυφλά. Που μου έχωναν μαχαιριές.
Με μάτωσαν. Με τραυμάτισαν. Ποτέ δε νοιάστηκα για εκείνες. Ποτέ δεν θα μοιραζόμουν μαζί τους τα όσα κρατώ για΄ σένα.
Μου λείπεις και ακόμα δε σε έχω μάθει! Μου λείπουν τα δυο σου καθαρά μάτια.. Αυτά που μου χαρίζουν το αύριο.
Πώς θα φωτιστώ χωρίς αυτά;
Πώς θα πλαγιάσω στο άδειο μου κρεβάτι; Πώς θα ξεχάσω αυτά τα φλογερά σου μάτια; Πώς θα πέσω σε έναν ήρεμο ύπνο; Πώς θα καλμάρω τις φουρτούνες μου;
Πού είναι η αγάπη μου; Ο χορός που τόσο λησμονώ πάνω στο γυμνό μου το κορμί;
Ας ήσουν εδώ...
KAMU SEDANG MEMBACA
Το δώρο που έφυγε | √
PuisiΟ Μάρκος ζει στην Αθήνα ως φοιτητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Μόνος αναζητά το δώρο της ζωής. Εκείνο το δώρο που θα τον ξυπνήσει από τον άστατο κόσμο του. Εκείνο το δώρο που θα φέρει τα πάνω κάτω.
