Yayım tarihi: 18 Haziran 2021 (Başlama tarihi bırakınız🤍)
Model, Yalnızlık Senfonisi
Sana Mektuplar Biriktirdim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhaba canımın içi. Bu sana yazdığım kaçıncı mektup bilmiyorum, bilmek de istemiyorum açıkçası. Bildiğim tek şey bunun son olmadığı. Çünkü her kalemi elime aldığımda bu sana ilk içimi döküşümmüş gibi hep aynı heyecanla yazıyorum. Saat sabahın beşi. Daha hiç uyumadım. Şaşırdın değil mi? Sen benim her gece erkenden uyumalarıma alışıksın ama bu gece o gecelere denk değil. Bu gece kendimle yüzleşiyorum. Balkona çıktım, biraz evvel dindi yağmur. Toprak hâlâ çok güzel kokuyor. Bir sigara yaktım, ardından bir sigara daha. Yaktığım her sigarada daha çok yandı içim. En sevdiğim yeşil bardağıma su koydum, içine de alabildiği kadar buz attım. Söndürür sandım içimdeki yangını. Söndürmedi. Gitmek istedim bu gece, şu karşımdaki ormanın, ağaçlarının içinde kaybolmak istedim. Ağaçlar bile kabul etmedi beni. Sana yazdığım şiirleri okudum tekrar tekrar, o şiirler dikene dönüşmüş; o şiirler benim parmaklarıma batıyor. Gerçi yazdıklarıma da nefret kusuyorum artık. Bu gece içimdeki bir parçaya daha veda ettim. Her gün daha çok eksiliyoruz, bunu fark ettim. Canımın içi, canımın o türkülü ağrısı. İnsanları geceler büyütüyormuş. İnsan bazı gerçeklere kaç yaşında olursa olsun kulak tıkamak istiyor. Seni seviyorum.
Elimdeki sigaranın külü kağıdın köşesine düştüğünde hızlıca külü kağıdın üzerinden ittim ve sigarayı küllüğe bastırarak söndürdüm.
Saymadığım, saymaya korktuğum onlarca mektubun arasına koydum bu mektubu da.
Önüme düşen saçlarımı ellerimle geriye attım. Derin bir nefes almak istedim fakat nefesim ciğerlerime batıyor gibiydi. Bunu fiziksel değil psikolojik olarak hissediyordum. Ellerim saçlarımdan boğazıma gittiğinde parmaklarımla çerçeveledim.
Parmaklarımla boynumu ovmaya başladığımda gözlerimi kapatıp içimden ona kadar saydım. Bir...iki...üç... ve on. Bu her zaman sakinleşmemi sağlardı. Bunu bana öğreten de oydu. Sakinleştiğimde hızlanan nefesim normalleşmeye başladı.
Gözlerimi açtığımda yandıklarını hissettim. Uyumadığım için kızarmışlardı.
Saatin beş buçuğu geçtiğini gördüğümde askıdan ceket ve beremi alarak apartmanın eski kapısını aralayarak sokağa çıktım.
Sokak lambalarının aydınlattığı sokak sessizdi. Eylül ayının rüzgârını tenimde hissettiğimde ellerimi ceketimin cebine soktum.
Onunla birlikte yürüdüğüm sokaklar şimdi üzerime üzerime geliyordu.
Cebimden çıkarttığım sigarayı yaktığımda zehri içime çektim. Sigarayı sevmezdim değil mi? Bak yokluğun beni sevmediğim şeylere bağımlı hâle getirdi.
İçimdeki zehri gökyüzüne doğru bıraktığımda yürümeye devam ettim. Mahallenin sonundaki parka geldiğimde banka oturdum. Gözüm salıncağa takıldığında gülümsedim.
Seninle bu parkta çocuklar gibi eğlenmiştik değil mi? İnsanların garip bakışları umrumuzda değildi.
Sigaramdan bir nefes alırken açtığım şarkıyı mırıldanmaya başladım.
Anladım, sonu yok yalnızlığın Her gün çoğalacak Her zaman böyle miydi? bilmiyorum Sanki dokunulmazdı çocukken, ağlamak
Alışır her insan, alışır zamanla Kırılıp, incinmeye Çünkü olağan yıkılıp, yıkılıp Yeniden ayağa kalkmak
Alışamadım kırılıp, incinmeye. Yıkıldım, Ama ayağa kalkamadım.
Dizlerim yara içinde, oturmuş bekliyorum düştüğüm yerde.
Yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte Acılar gözlerini dikmiş üstüme nöbette Bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum Hadi gelin üstüme korkmuyorum
Bulutlar yüklü, Ha yağdı, ha yağacak üstümüze. Hasret.. Yokluğunla ben baş başayız, Nihayet...
Tekrar ettim;
"Bulutlar yüklü ha yağdı, ha yapacak üstümüze. Hasret, yokluğunla ben baş başayız. Nihayet."
Geceler yakılabilseydi yakardım. Bu geceyi yakardım. O ve ona benzeyen her geceyi yakardım. Bir tek bana gece gibi hissettiren sokak lambasının gölgesini de yakardım. Bunlar olmadı diye mi ben yandım?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
