Daisy

Hoofdstuk 4

P.O.V Zoey:

Waarom ben ik nu weer het slachtoffer. Snel ren ik naar boven en trok ik de vreselijke kleren uit. Ze waren afschuwelijk. Even voor de duidelijkheid: ik haat roze. Ik probeer de elastiekjes uit mijn haren te krijgen maar ze zitten heel erg strak. Dat heeft oma zeker expres gedaan! Ik kan er nu echt niet om lachen, en vooral niet omdat Daisy nu nog steeds in coma ligt. Ik vind het maar vreemd. Daisy zou nooit naar de grillige sombere dijk gaan. Ze haat het daar. Ze zou er alleen naartoe gaan als ze in gevaar zou zijn. Wacht even, misschien was het wel geen ongeluk!

Hoe meer ik erover nadenk hoe logischer het wordt. Ze is dus aangereden bij de dijk, waar ze nooit heen zou gaan. Dan let ze niet op de weg en word ze aangereden. De auto staat er niet meer. ieder normaal mens belt dan direct een ambulance! Ik denk niet dat dit een ongeluk is. maar dat vertel ik maar niet aan Lynn, want die verklaart me dan direct voor gek.

Als ik een poging heb gedaan om er weer normaal uit te zien durf ik weer naar beneden. Lynn valt bijna van haar stoel af van het lachen. Ze lacht en lacht en komt niet meer bij van het lachen. Ik haast me naar de spiegel en dan zie ik het :

Mijn haar is statisch en het meeste staat dan ook omhoog of pluizig, en de roze oogschaduw zit helemaal uitgewreven over mijn ogen. nu zijn heel mijn wangen dieproze en mijn neus is rood van de lippenstift, die er trouwens ook nog op zit. ik moet echt een keer meedoen aan een make-up cursus zodat ik weet hoe ik de make-up eraf kan halen.

'Meisje, wat heb je nou gedaan?' zegt oma schijnheilig. Ik werp haar een boze blik toe. 'Kom maar Zoey, ik help je wel,' schiet Lynn me te hulp. Ze loopt naar haar kamer en haalt al die belachelijke make-up eraf. Dan stijlt ze mijn haar, maar het blijft statisch. Kan ik weer opnieuw onder de douche. Als mijn haar eindelijk goed zit lopen we naar beneden. Oma kijkt niet erg blij, maar dat kan ook door de botox komen. 'Meiden, zo kunnen jullie toch niet mee? Zowie-powie, je had zulke leuke kleertjes aan, het stond je echt schattig.' Ik negeer oma totaal.

'Oma, brengt u ons naar het ziekenhuis of gaan we op de fiets?' Lynn stelt de vraag wel maar beiden weten we het antwoord al. Zeker na wat er gebeurt is. 'Maar schattepoekies toch, jullie denken toch niet dat jullie op de fiets