Royal | Sope

4

"Üzgünüm, arkadaşını bulamayacaksın. Bir süre için en azından." dedi genç adam gözünün önüne düşen gri saçlarının arasından karşısındaki gence bakarak. Taehyung büsbütün ona dönmüş, anlamaya çalışıyordu. Fevri adımlarla kendinden biraz kısa adamın dibine kadar geldi.

"Sen kimsin? Yoongi'yi nereden tanıyorsun?" dedi tek kaşını havaya kaldırarak. Karşısındaki genç dolgun dudaklarını birbirine bastırıp hafifçe sırıttı Taehyung'a. 

"Hmm, Yoongi'yi mi? Pek de tanıştığımız söylenemez aslında Tae Tae. O aşağılık herifin, benim seni elde etmeden önce onu bulması biraz kötü oldu doğrusu. Ama olsun, seninle ben..."  ve Taehyung'a bir adım daha yaklaştı. Büsbütün dibine girmişti artık. Adamın ağzından çıkan sıcak nefesi kendi soğuk boynunda hissedebiliyordu Taehyung.

"... eminim ki arayı çabucak kapatacağız." dedi olabildiğince sakin, adeta fısıldar bir sesle. Sesindeki cilve apaçıkken gözleri Taehyung'un bedeninde geziyordu. Taehyung bir an için titrediğini hissetti, vücudu ürpermişti. Bir adım geriye gidip kendini toparladı, ardından uzun ve kemikli elleri ile adamın yakasını kavradı.

"Kimsin dedim! Ve adımı nereden biliyorsun!" diye bağırdı sanki saniyeler öncesi hiç yaşanmamış gibi zira arkadaşı konu olduğunda gözü kararmıştı. Adam yine o gevşek sesiyle konuşmaya başladı.

"Sakin ol Taehyung-ah, ismimi senin gibi değerli birinden ne cüretle saklarım? Adım Park Jimin, ama sen bana sadece Jimin de lütfen. Adını biliyorum çünkü o kadar uzun zamandır seni arıyorum ki... Şimdi yakamı bıraksan da düzgünce konuşsak yakışıklı?" dedi son kelimesiyle gözünü kırparak. Açık açık yalakalık yapıyordu. Taehyung'un aklı adamın laflarıyla iyice bulanmıştı. Tüm bu söyledikleri çok anlamsız geliyordu. Bu sakin tavırları onu daha da deli ediyordu. Siniri tepesine vurmuşken adamın yakalarını bıraktı sertçe. 

"Beni neden arıyorsun sen? Yoongi nerede? KONUŞ!" diye kükrediğinde Jimin kıpırdamamıştı bile. Dibinde top patlasa gözünü kırpmayacak gibi rahat bir havası vardı. Bu da Taehyung'un sinirlerinin iyice gerilmesine sebep olmaktan başka bir işe yaramıyordu.

"Bak Taehyung, üzgünüm ama Yoongi'nin şu an nerede olduğunu gerçekten bilmiyorum. Onu arayan insanlar vardı, tıpkı benim seni aradığım gibi, ve sanırım dün onu götürdüler. Bunlar zeki insanlar tamam mı, yani ne sen ne de ben şu an onu bulamayız. Ama içini rahat tut. Ona bir şey yapmak için kaçırmadılar, yapamazlar da zaten." dedi. Biraz önceki yılışık ve cilveli tavrını bir kenara koyup bir nebze ciddileşmiş gibiydi şimdi. 

Diğer yandan Taehyung ise kafasının içinde bomba patlamış gibiydi. Arkadaşı kaçırılmış ve karşısındaki adam bundan gayet normal bir şeymiş gibi bahsediyordu. Ah tabi iki günde bir hobi olarak kaçırılırdı zaten. Bir de adamın kendini araması vardı, ne oluyordu Tanrı aşkına?

"Taehyung, konuşmalıyız. Bilmen gereken şeyler var, sana anlatmam gereken şeyler. Önemli şeyler. Seni bir hiç uğruna aramadım bunca yıl." dedi gözlerini onun gözlerine kenetleyerek. Tae ise pek öyle düşünüyor gibi değildi, bu adam onu rahatsız ediyordu.

"Bana Yoongi'nin yerini söyleyecek misin? Hayır. Öyleyse ben gidiyorum." dedi ve arkasını dönüp yürümeye başladı. 

"Söylesene Taehyung, bileğindeki o sembolün neyin nesi olduğunu hiç merak etmedin mi?" dedi. Taehyung duyduklarıyla olduğu yere mıhlanmıştı sanki. Ona bileğini bile göstermemişti ki, nasıl olur da bilebilirdi? O olduğu yerde dururken Jimin'in arkasından yaklaştığını hissetti.

"Hadi ama, geçmişini neden hatırlamadığını hiç merak etmemiş olamazsın. Sırtını dönüp gitme lütfen Tae, hepsinin bir sebebi var. Yalnızca açıklamama izin ver." dedi ensesine kadar gelip fısıldayarak. Uzun olan yine onun nefesiyle ürperdiğini hissetti. Bu adamın anlatacakları, kendisini tanımaya ilk kez bu kadar yakın oluşu ilgisini çekmişti. Yine ondan bir adım uzaklaşıp yüzünü Jimin'e döndüğünde, genç adamın yüzü memnun bir sırıtışla aydınlanmıştı.