SİZ İSTEDİNİZ! (Raflarda)

1.Bölüm -Gerçekler

SİZ İSTEDİNİZ EPSİLON YAYINLARI KALİTESİYLE ÇOK YAKINDA RAFLARDA!

"Hikayenin konusu hakkında fikir edinmek isteyenler için ilk iki bölüm burada kalacak. Sonrası kitapta, bilginize."

Dakikalarca, belki de saatlerce yağmurun masmavi gökyüzünden hızla yere düşüşünü seyre daldım. Kimi zaman bardaktan boşalırcasına hızlı, kimi zamansa sanki hiç yağmıyormuşçasına sakin devam etti. Aralarda çakan şimşeğin gürültülü sesi irkilmeme sebep olmadı değil. Bir süre cama çarpan damlaların bıraktığı hoş sese şarkı mırıldanarak eşlik ettim. Ve huzur dolu terapim yağmurun durmasıyla son buldu. Gerçek dünyaya dönme vaktin diye fısıldadı bilinçaltım.

Rahat koltuğumdan kalkmam ile birlikte siyah sprey ile boyadığım oda kapımın çalınması bir oldu. Klasiktir. Hafta içi her gün aynı saatte bu kapı çalar, annem gelir ve kendince beni teselli etmeye çalışırdı. Kapının arasından kafasını çıkardı. Önce yatağıma ardından camın karşısında ki koltuğa baktı. Gözlerinin içi gülüyordu her zamanki gibi. "Günaydın." diyerek yanıma doğru yürümeye başlayınca sarf edeceği cümleleri ezberlediğim için sıkıntıyla rahat koltuğuma geri oturdum. Koltuğun kenarına oturarak yüzümü avuçları arasına aldı. "Okulun başlayacak, geç kalacaksın."

Gitmek istemiyorum diye bağırmak, yastığıma kapanıp ağlamak istedim. Ama bunun onu üzmekten başka bir şeye yaramadığını geçen çarşamba günü anlamıştım. Başımı salladım varla yok arasında. İsteksizliğim yavaş yavaş sulanan gözlerimden belli oluyordu. Küçükken de böyleydim. Pembe topumu alır kaldırıma otururdum. Oyun oynayan yaşıtlarımı izler ve beni de oynatmaları için can atardım. Maalesef şans her zaman yüzüne gülmüyordu insanoğlunun. Ve benim şanssızlığım doğumumdan itibaren başladı.

Bir süre hiç çıkmadım dışarı. Diğerlerini dışarıda oynarken onları görmeyeyim diye akşama kadar kapalı tutardım perdeyi. Annem tabi beni yine teselli eder onlara göre daha olgun olduğumu söylerdi. Bir bakıma haklıydı da. Belki onlarla oynayamamış, eğlenememiştim ama müzik ve kitaplara sarılmıştım ben. Yaşım biraz daha ilerlediğinde deniz kenarında ki kayalıklar oldu tek dostum. Gün boyu kulaklığımı takıp müzik dinlerdim dalga sesleri eşliğinde. Tabii arkadan gelen seyyar satıcının sesi ayrı bir huzur katardı. Bunlar geçecek diye düşünür dururdum. Nereden bilebilirdim ki her şeyin daha kötü olacağını? Nereden bilebilirdim birkaç sene önce ki nefret ettiğim hayatımı mumla arayacağımı? Tahmin dahi edemedim yağan kar tanelerinin bir çığ oluşturup üzerime düşeceğini..

Ya siyah vardı, ya beyaz. Benim hayatımda griye yer yoktu. Ya mutsuzdum ya umutsuz. Ya aydınlıktım yada tam karanlıktım. İşte ben buydum ya vardım yada hiç yoktum.

Ellerime odakladığım gözlerimi anneme çevirdim. "Arkadaş edinmeye çalışsan? Eve gelin, film izleyin yani bilmiyorum. Ne zamana kadar bu koltukta geçecek hayatın?" derken koltuktan kaldırmaya çalışıyordu. Bilmiyorum anne, demedim mi sanıyorsun? Sonuç yine hüsrandı dedim kendi kendime. Üzülmesin diye sustum ve yine boğazıma düğümledim kelimeleri. Cevap vermeyeceğimi bildiğinden ilk neşesiyle "Hadi kahvaltıya. Aysel döktürmüş yine." dedi kapıya yöneltirken. Gereksiz büyük olan evimizin alt katına inmeye üşeniyordum. Tek katlı müstakil bir evde çok daha rahat yaşam sürdürebilirdik. Bu evde çoğu zaman babamla karşılaşmıyorduk bile.

Başarılı bir iş adamı olan babam, girdiği sahte gülümsemelerle dolu cemiyette adından çokça söz ettirirdi. Henüz on iki yaşında iş hayatına atılmış, şuan emeklerinin karşılığını alıyordu. Anlattığına göre onun için hiçte kolay olmamış, bazı şeylerden feragat etmiş. Ve bunların hepsini ileride ki hayatında doğmamış çocuğu rahat edebilsin diye yapmıştı. Buna rağmen ben mutlu değildim. Belki para elimi avcumu dolduruyordu ama yalnızlığımın üzerini örtmüyordu. Babamı utandırma düşüncesi yüzünden iş arkadaşları ile yaptığı yemeğe katılmazdım. Onun bilinmeyen kızı olarak kalmak daha iyiydi. Gözlerden uzak olmak hem benim açımdan hem de babamın kariyeri açısından daha mantıklı kalıyordu.