ACI ÇİKOLATA!

"Seni Seviyorum!"

Merhaba! Umarım beğenirsiniz. Lafı uzatmıyacağım. İyi okumalar.

Yağmur bana sımsıkı sarıldı. O benim herşeyim,onun için önemli olan benin içinde önemlidir...

Kan verdim ama nasıl verdim ne yaptım hatırlamıyorum,kalbim boğazım da atıyordu resmen...

Ben iğneden korkarım,bi keresin de hastanede bi hemşire bana iğne yaparken,iğne kolumun içinde kırıldı ve çok canım yanmıştı.. O günden bu güne kadar hiç iğne olmadım,olamam da zaten..

Diye düşünüyordum bu zamana kadar...

Bu olaya kadar...

Herneyse..olan oldu artık,iğne kolumda kırılmadı(allahtan) Kadın hemen kanı aldı ve doktorla birlikte Amelihat haneye gitti...Umarım verdiğim kan işe yarar... Umarımm...

"İyi misin?",dedi Baran. Bir anda yüzüne baktığımda göz altları morarmıştı..Ağlamış. Yüzü bembeyazdı..Ve belli ki yemek filan yememiş...Ona kızgındım evet ama şuan da ona kızgın davranmak tam bir iyirençlik olurdu sanırım..Hem onun bana kızmaso,benimle konuşmaması gerek,yani bi bakıma o da haklı... O varken başkasına sarıldım..Aynen yaa... Bunu nasıl yaptım ben? Şuan da aşırı derece de pişmanlık duygusu hissediyorum,kendimden nefret ediyorum...

"Evet. Ama sen iyi değilsin."

"Beni tanıyosun."

"Bak yağmurda biraz uyudu..İstersen seninle biraz kafeterya 'ya gidelim mi?"

"Olur."dedi ve hemen ayağa kalktım. Koluna girdim ve birlikte kafeteryaya doğru yürümeye başladık.

Gözüme kestirdiğim ilk boş masaya hemencecik oturduk ve ben hemen Baran'a sandiviç ve meyve suyu aldım..

Masaya geri döndüğümde gerçekten de hiç iyi gözükmediğini farkettim..Ve onu sevdiğimi...

"Bak sana ne aldım?" dedim karşımda bi çocuk varmışčasına..

Gülümsedi..Ama bu gülümseme kırık,üzgün ve yorgun bi gülümsemeydi..

Nedense içimde biseyler acıyordu. Ben onu ilk defa böyle görüyorum.
"Baran."
"Efendim"
"Nolur üzülme, yavuz iyi olucak. Eskisi gibi komik olmayan espiriler yapicak bazen se benim saçımı çekip sana omuz atıcak. Bak baran bu dediklerimin hepsi olucak sen hiç canını sıkma tamam mi? Yavuz güçlü çocuk. Ben onun o ameliyathaneden sapa sağlam çıkacağına inanıyorum. Lütfen sende inan. Lütfen."

"İnanıyorum Nehir,inanıyorum. Ama egerki ona bisey olursa ben gerçekten yaşayamam yani bunu yapamam. O benim kardeşim ,ailem.. O benim herşeyim. Biz birbirimize söz verdik. Hangimiz önce ölürse kalanda giden le gidicek. Eğer o giderse bende giderim. Onsuz olmam."
Dedi ama biryandan da ağlıyordu. Tam ona sarılacaktım ki bize doğru koşan biri dikkatimi çekti.
Yağmur. Bu gelen Yağmur.
"Yavuz.. Yavuz.. Yavuz uyandı. Hemen gelin" demesiyle baranın koşması bir oldu. Bende peşlerinden koştum. Doktor normal odadan çıkıyordu,ameliyat haneden değil.
"Doktor bey?" Dedim.
"Yavuz beyi normal odaya aldık. Teker teker ziyaret edebilirsiniz."
"Önce sen gir Yağmur ." Dedi Baran.
"Tamam,çok sağol."

yazar::

Odaya girecekti yağmur ama ici hâlâ acıyordu sanki. Düzelmesine sevinecegine sevdiği adamı öyle görücegi için içi buruktu. Bu kısa zamanda kalbi sıkışmadığı kadar fazla sıkışmıştı ve vücuden bunu kaldıramicanı kendide çok iyi biliyordu.
Ama sevdiği adamı görmesi lazımdı.. Buna çok ihtiyacı vardı ve Baranda ona bu fırsatı sunmuşken geri çeviremezdi.. Kapının kolunu eliyle kavradı ve yavaşca kapıyı açtı. Yavuzun gözleri açıktı ama... Yüzünde beyaz yara bantları vardı,vücudunda bi kaç çizik... Ve kapının açılmasıyla yavuzun gözleri yağmurun gözleriyle kavuştu. Sanki o yorgun gözleri yağmuru görünce tekrar canlanmıştı.