ACI ÇİKOLATA!

Çok özledim

Multimedia'da Deniz var. İyi okumalar~
°°°
Nehir~

"Abi buluşalım mı? Utkuyla Yağmur da gelicek. Size bisey söyleyeceğim."

"Nerde buluşalım balım?"

"Bizim evin ordaki hayal kahvesine gel, ben şuan ordayım."

"Tamam balım geliyorum ."

Abim telefonu kapattıktan sonra elimdeki raporlara tekrar ve tekrar baktım. Nasıl anlatmalıydım? Direk kanserim mi desem? Yoksa ölücem mi? Yok ölücem olmaz. O çok ağır olur. Bugün doktora gittim diye konuya gireyim,daha sonra onları sevdiğimi ve bana nolursa olsun onlarla birlikte olacağımı bilmelerini felan diyeyim. Ama oda hemen ölüyormuşum gibi olur ki zaten öyle ama...
°°°
"Hoşgeldin yağmur bacım" dedim bi yandan da gülümsüyorum.

"Seni gidi çakal. Sabah bizi nasıl uyandırdığını hayal meyal hatırlıyorum. Ama bedeli ağır olur bilesin."

"Yemişim çakalını,bedelini. Bil bakalım daha kim gelicek buraya?"

"Utku?"
Cık
"Abim?"

"Hadi canım! Deniz abi? Oha! Ciddi.misin?"

"Evet valla yeminlen abim gelicek."

"Ay onuda baya dan beri göremiyorum,iyi oldu bu buluşma meselesi."

"Canım bu buluşmayı siz hasret giderin diye yapmıyorum,biliyorsun değil mi? Sizinle konuşmam gereken konular var. Bu yüzden senle utku gelmişken abimde aradan çıksın istedim"

"İyi yapmışsın da ne konuşacaksın?"

"Ha,abimle Utku da geldi. Beyler! Burdayiz!"
Seslenerek abim leri bizim masaya çağırdım. Abimde baya yakışıklı olmuş görmeyeli. Zaten ben annemde kalırken de bitek geceleri görüşürdük,onun film koleksiyonundan film izlerdik.
Ama bizim ailede babamın gidişinden en çok etkilenen abim oldu. Annemde perişan oldu ama kısa bi süre sonra toparladı. Ben zaten başka bir eve çıktım. Ama abim,annemin demesine göre,hâlâ bazı geceler ağlıyormuş.
Onuda anlıyorum. Babamla arkadaş gibiydiler. Yani benle de babam öyleydi ama abim hem ailenin ilk göz ağrısı hemde babamın oğlu olduğu için daha bi ayrıydı onun yeri. Oda biliyordu böyle olduğunu. Zaten en çokta bu yüzden terk edilmek koydu ona. Babam başka birine aşık olmuş ve gitmek zorundaymış.
Hep bizide yanına almak istemiş ama kadın istememiş. Canı istedikçe mektup yaziyo bana,sağolsun mektuptan mahrum etmiyo bizi baba hasretinden mahrum ettiği kadar...
Herneyse. Ben abimden nasıl babama geldim ya!

"Abi. Çok özledim seni." Dedim ama sesim titremişti,boğazıma bi yumru yerleşti. Eski günleri hatırladım. Çocukken onun iki kişilik yatağında birbirimize sarılarak ağlamalarımız felan eski dramatik anılar ...
Yanağımda bir göz yaşı farkettim. Ben ne zaman ağlamaya başlamıştım ki.
Hemen abime sarıldım. Kokusu aynı. Babam gittikten sonra abim benim babam olmuştu. Herşeyi o benim.

"Şşt ağlamak yok! Biliyosun bıraktık biz o kötü alışkanlıkları."

"Biliyorum biliyorum ama ne bileyim işte birden şey oldu." Dememle ağlamam hızlanmıştı. Şimdiyse hıçkırarak ağlıyordum. Ama napiyim ne zamandan beri görmediğim abimi görmüşüm...

"Nehir!"

"Abi seni çok seviyorum valla bak sen iyiki varsın,sık sık görüşemiyoruz ama olsun varlığın yetiyor bana." Allahım ben normalde böyle biri değilim,nooluyo bana?
Ayy tabii ölücem ya o yüzden bu kadar duygu değişimi.

"Bende seni seviyorum fındık ama bu konuşma nereye gidicek merak ediyorum cidden." Dedi ve benden ayrılıp sandalyeye oturdu. Ben Utkuya da hoşgeldin dedikten sonra bende masaya oturdum. Bi baktım bizim Yağmur da ağlıyo. Acaba içine mi doğdu?
Ama yok canım ne doğması olmaz öyle şey.