Yakamoz

Kocaman bir hiçlik

Gözümde canlanıyordu yaşadığım güzel günler.Kimi zaman mutluluktan ağladığım,kimi zaman hüzünlendiğim,kimi zaman kim olduğumu unuttuğum benliğimi kaybettiğim zamanlar...

Hepsi benim için güzel,anlamlı belki de bi o kadar hüzünlü günlerdi.Ama hep diyorum.Hep de diyeceğim.Düştüğümde kalkabiliyor,yuvarlanıp tökezlediğimde toparlanabiliyordum.Peki şimdi gene her zaman olduğu gibi düştüğüm gibi kalkabilecek miydim?Tökezlediğimde toparlanabilecek miydim?Ve en önemlisi kendimi bulabilecek miydim?Şimdi kendime soruyorum."Güçlü biri misin Günce?"

Bu soruyu belki şimdiye kadar sorsalar "Evet,ben güçlü biriyim"diyebilirdim.peki şimdi belki buradan "İzmir Bornova yetiştirme yurdundan"öğrendiklerimle bambaşka bir hayata sürükleneceğim.Yetimhanenin önündeyim.Üç aylıkken verildiğim yetimhanenin önünde.Şimdi tekrar soruyorum kendime "İçeride öğreneceğin belki de beni bambaşka hayata sürükleyecek bilgileri öğrenmeye hazır mısın Günce"

Evet, hazırdım.Sonucu ne olursa olsun biyolojik ailemi bulacak onlara hesap soracaktım.Anneme baktım.Girelim anlamımda başımı salladım.Ben önde annem arkada yetimhaneye girdik.Bahçesinde oynayan çocukları görünce gözüm doldu.Anneleri babaları kim bilir niçin bırakmışlardı?Burada ne kadar mutluydular.Tüm çocuklar neşeli halde oynuyor fakat köşedeki dört beş yaşlarında ki küçük tatlı kız çocuğu banklarda oturuyor bebeğiyle konuşuyordu .Onu görünce içim sızladı.Anneme dönüp
-Ben geliyorum hemen.
Diyerek çocuğun yanına doğru ilerlemeye başladım.Neden üzgündü acaba?Herkes oynarken o neden oturuyordu?Yanına ilerleyip çömeldim "Merhaba fıstık nasılsın" dedim
Başta garipsedi.
-Sen kimsin?
Haklıydı hiç tanımadığım bi insan benim yanıma oturup böyle konuşsa bende garipserdim.
-Ben yıllar önce buraya bırakılmış biriyim.Seni burda üzgün görünce bende üzüldüm.Seninle tanışmaya geldim.
Gülümsedi.
-Seni neden buraya bırakmışlar?Yoksa seninde annen melek oldu baban da onu aramaya mı gitti?
Söylediği cümleyi başta anlamasam da sonra farketmiştim.Annesi ölmüştü.Hayat böyleydi işte kimimizin yüzüne güler kimimizi de kaderimize mahkum ederdi.
-Yok ben biraz yaramazmışım o yüzden beni buraya bırakmışlar.İsmin ne senin ?
-Rana Senin ismin ne abla ?
-Benim ismim de Günce. Rana ne güzel bir isim.Tanıştığımıza memnun oldum Rana.Arkadaş olalım mı ?
-Olur birlikte top da oynarız dimi?
-Oynarız tabii ki
Gülümsedi.Evet,şu an gülümsüyordu.Ama belki de içinde ne fırtınalar,ne umutlar vardı..

Rana'ya dönüp
-Benim biraz işim var giderken yanına geleceğim. Top oynayacağız.Tamam mı Rana?
Başını olumlu anlamda salladı.Annemin yanına dolu dolu gözlerle döndüm.
-Günce iyi misin kızım ?Ne oldu ?
Gözyaşlarımı silerken bir yandan da annemi geçiştirmeye çalışıyordum.
-yok bir şeyim biraz duygulandım girelim mi ?
Olumlu yanıt alınca içeriye Doğru yürümeye başladım.Müdürün odasını bulup kapıyı tıkladım.
-Gel !
Önden annem sonra da ben içeriye girdik.Müdür biraz asi bi o kadar da sevecen duruyordu.
-Buyrun hoşgeldiniz.
Annem konuşmaya başladı.
-Merhabalar .Biz yaklaşık yirmi bir yıl önce Günce Günay' ı evlatlık almıştık fakat biyolojik anne babasını bulmak istiyoruz bize yardımcı olur musunuz?
Demek ki o zaman soy ismim buydu.Günce Günay.Yıllarca Günce Doğan ismiyle yaşamış biriydim.Günce Günay'ı duyunca çok garipsedim.Müdür konuşmaya başladı.

-Ben yardımcı olamam üzgünüm.Ben daha iki yıldır buradayım ve ayrıca sadece bende geçen beş yılın kayıtları var .Size benden önceki müdire yardımcı olabilir.
Hemen atıldım.İlk defa konuşuyordum.
-Peki numarası felan yok mu acaba sizde ?
-Maalesef yok ama buradaki temizlik görevlisi Neriman hanımdan öğrenebilirsin onda mutlaka vardır numarası.Buranın önceki müdiresi Zeynep hanım ın numarasını öğrenecektim dersin.
-Tamamdır.Çok sağolun iyi günler.
Annem içeride çok duygulanmıştı.Sonuçta evladının biyolojik annesi ile babasını arıyordu.Bi anne için ne kadar zor bir şeydir kim bilir?
Ben hemen aşağıda ki yemekhaneye inip orada gördüğüm yaşlı teyzeye yaklaştım.
-Merhabalar,ben Neriman Hanım'ı arıyordum da
-Buyrun benim.
Çok sevinmiştim.Karşımda belki de beni tanıyan biri vardı.
-Ben buranın önceki müdiresi Zeynep Hanım ın numarasını öğrenecektim.Bana sizi yönlendirdiler.Biyolojik anne ve babamı arıyorum da.
-Tabii kızım vereyim
Diyerek telefonunu çıkardı ve numarayı söyledi.Hemen tuşladım.Telefon ikinci çalışta açıldı.
-Merhaba Zeynep Hanım,Ben Günce doğan sizinle görülebilir miyim ?
-Tabii Buyrun konu Ne idi
-Biyolojik anne ve babamı arıyorum.İzmir Bornova yetiştirme yurdunun önündeyim.Buradaki Müdire elinde sadece geçen beş yılın kayıtları olduğunu söyledi.Ben yirmi bir yıl önce buraya bırakılmışım siz bana yardımcı olabilir misiniz?

Telefonun ucunda biraz düşündü.
-Olurum oralara yakın bir yerlerde Yıldız cafe var orda buluşalım olur mu ?
-Tamamdır Zeynep Hanım.
Anneme durumu izah ettikten sonra hemen Yıldız Cafe' ye gidip beklemeye başladım.Kafamda çok farklı düşünceler vardı.Ne yapacaktım şimdi ben ?
Düşüncelerimden telefonun çalmasıyla sıyrıldım.
-Buyrun Zeynep Hanım
-Merhaba Günce,ben geldim ama-
Kadını gördüm.Elinde bilgisayar çantası ile gözleri beni arıyordu
-Tam karşınızdayım.
Kadın telefonu kapatıp karşıma oturdu. Konuşamaya başladım
-Merhabalar beni kırmayıp geldiğiniz içi teşekkür ederim.
Kadın içtenlikle gülümseyip bakışlarını anneme çevirdi.
-Annen mi ?
-Evet ben annesiyim.Evlatlık alan annesi.
Zeynep Hanım konuşmaya başladı.
-Önceki soy ismin ne idi ?
-Günce Günay.
Bilgisayarını çıkarıp araştırmaya başladı.Yaklaşık bir yirmi dakika sonra konuşmaya başladı.
-Üzülerek söylüyorum ki;Baban Murat Günay vefat etmiş bundan beş yıl önce.
Demek ismi Murattı.Ne hissedeceğimi ne yapacağımı şaşırmış bir haldeydim.İçimden ağlama duygusu gelmiyordu.Bu olay benim için sokaktan geçen birinin ölümü ile eş değerdi.Onun için bile üzülürdüm fakat hiç tanımadığım beni bırakan bi adam için üzülemiyordum.
Zeynep Hanım konuşmaya devam etti
-Annen Selen Günay ise başka bir adamla evlenmiş.Adamın ismi Demir yıldırım.Sistemde sadece bu kadar Bilgi var.Ha bide numara var annenin numarası.Hala aynı numarayı mı kullanıyor emin değilim istersen bi ara.
Olaylar iyice karmakarışık bir hal almıştı.
-Evet numarayı söyler misiniz?
Dedim Zeynep Hanım numarayı söyledi.Tuşladım ve annemin bana duygu dolu bakışları eşliğinde aradım .Telefon uzun bir süre çaldı ve açıldı. Hemen konuşmaya başladım.
-Merhabalar.Ben Selen Günay ile görüşecektim
-Benim Buyrun.Siz kimsiniz?
Evet bu annemdi. Ses tonu ne kadar farklıydı acaba kendisi nasıl biriydi?Mesela dış görünüşü bana benziyor muydu acaba?Yıllar önce beni bırakan annem..
-Ben Günce Günay .Tanıdık geldi mi ?Yıllar önce yetimhaneye bıraktığın Günce.
Annem yanımda oturuyor bana destek veriyordu. Telefonun diğer ucundaki biyolojik annen olacak şahıs da,büyük bir sessizlik içindeydi.
-Günce kızım-
-Bana sakın Günce deme! Kızım hiç deme!
Ses tonu değişti sanırım ağlıyordu.Umrumda bile değildi ki o beni bırakırken aklı neredeydi ?
-Bak tamam ,sakin ol.Ben sana adresimi atayım sen gel konuşalım böyle olmaz.
-Gelicem ne olursa olsun senin yüzüne vurmak için gene gelicem.Adresinizi mesaj olarak yollarsanız sevinirim Selen Hanım.
-kızım beni bi din-
Onu dinlemeden telefonu suratına kapattım.
Annem ve ben Zeynep Hanım'a teşekkür edip cafeden çıktık.
-Anne ben yetimhaneye gidicem.Bugün konuştuğumuz kız ile biraz vakit geçiricem sen eve geçebilirsin.
Dedim annem onaylayarak bana sımsıkı sarıldı ve gitti.Yetimhaneye doğru yürümeye başladım..
Bahçesinden içeriye girip Köşede oturan Rana'nın yanına gittim.
-Merhaba fıstığım.Bak ben geldim.
-Merhaba Günce abla ben top alıp geliyim birlikte oynayalım olur mu?
-Olur ben seni bekliyorum.
O arada da telefonuma mesaj düşmeye başladı

-İzmir Cadde bostan sahili karşısı....

-Yarın geleceğim
-Tamam kızım.

-Bana kızım deme!!

Rana gelince telefonu kapatıp.Onunla ilgilenip top oynadım.Saat geç olunca da eve döndüm.Kendimi yatağa atıp düşünmeye başladım.
Şimdiden sonrası için hayatım nasıl olacaktı?
Beni neden bırakmışlardı?
Ben bu kadar şeyi kaldırabilecek miydim ?

. . .