Balang Araw

tatlong M

Unang baitang nang tayo'y unang magkita.
Nang magsalubong ating mga mata,
Ngiti ang sa aking mukha'y kumurba.
Ang aking isip na ka'y musmos pa
ay kinunsinti ang puso kong wala namang pag-asa.

Ako pa nga'y napagalitan,
Nang makita ng aking mga magulang
ang kuwaderno kong puno ng iyong pangalan.
Imbis na ipagpatuloy ang pagiging valedictorian,
Nahulog ang puso ko sa di ko malaman na dahilan.

Ngunit bakit mo naman sinabayan ang paghanga ko?
Nagpakitang gilas dahil ba ika'y aking gusto?
O totoong ganun din ang nararamdaman ng puso mo?

Ngunit nang sumunod na pasukan,
Hindi ko inakalang wala ang aking inaabangan.
Maghapon ang nagdaan,
Hindi ko nakita ang matagal kong inaasahan.

Lumipat ka pala ng paaralan.
Bakit hindi ka manlang nagpaalam?
Para kang isang hangin na panandaliang nagparamdam.

Lumipas ang ilan pang baitang.
Pinilit na ika'y kalimutan.
Alam kong tayo non ay musmos pa lamang.
Biro pa lang ang lahat ng alam.

Ngunit bakit nang makita kita pagkaraan ng maraming taon,
Nandon pa din ang kabang hindi ko alam na naramdaman ko pala noon?
Pinilit na huwag mautal,
Nang tayo'y nagkamustahan.

Bakit ba mas matindi pa ang kabang nararamdaman ko sayo nang mag usap tayo
kaysa sa recitation na bubunutin ang pangalan ko.

Naging mapaglaro ang panahon.
Siguro nga'y sinadya na tayo'y magtagpo noon.
At sa ikatlong pagkakataon,
Ibang tao na ang hawak ko ngayon.

"Siguro nga'y magkaibigan lang tayo sa kabila ng lahat" 
Pasensya na kung ang paghihintay ko'y hindi sapat.
Ngunit naging sigurado ako sakaniya,
Nang maabot namin ang isang taon na magkasama.

Nagkamali ako sa mga sinabi ko noon, sapagkat ikaw ang kasama kong humarap sa Diyos ngayon.
Sa pamamagitan ng tatlong M,
Maghintay, Magtiwala at Magpanata.

Bumalik ka kasama ang Ama.
Ang mga aral na iyong nakuha
mula sa nakaraan
Ay iyong dinala para sating kinabukasan.

Sa dami ng aking pagkukulang,
Sa Diyos, sa pamilya at saking mga kaibigan.
Biniyayaan pa din ako
Ng isang espesyal na taong katulad mo.

I put my hands down after saying my last lines. I closed my eyes and smile as I heared the cheers of the crowds.

I opened my eyes and looked at the audience teary eyed.

"I know you're watching mahal."
I whispered.

I got out of the stage and wiped my tears. I missed you so much.

"Aeliana Lucina Diaz, a great writer, singer and a dancer. Napakatalented mo nakshie!" tuwang tuwa na salubong sakin ni mama Vani, she's my make-up and hair stylist and also my assistant. Kasama niyang sumalubong sakin si mami Pat, ang fashion designer ko.

Sila ang madalas kong kasama sa mga events, fashion show, runways, spoken poetry contest at madami pang iba.

Tumawa ako sa bungad nila.

"Hindi naman na po bago yon sa paningin niyo Hahahaha." sagot ko. They both gave me a hug knowing I'm not okay, I know they also saw him from the audience.

"Basta, take the advantage to let your feelings out sa mga ganito mong event." mama Pat told me.

I smiled at them and head back to my dressing room.

"Hinahanap ka pala ng isang entertainment company na isa sa mga guest ngayon, they heard about your songs at gusto ka nila makausap." mama Vani told me

Andito kasi kami sa isa sa mga comapany ng friend ng dad ko and it's an opening celebration.
They invited me as a performer or entertainer.

Isa itong P-pop entertainment. Katulad nung sa nag iimbita saken, ang kaibahan lang ay galing pa sa Korea ang may ari non.

"Kailan po ba kami pwedeng mag usap?" tanong ko.

"Well ang sabi naman sa akin ng secretary niya ay kung kailan ka pwede, ito yung calling card oh." sagot ni mama Pat at inabot saken ang card.

I nodded and reached for the card.

I looked at it for a second and breathe, I never expected this. I don't actually love singing, I just like doing it, but I love writing songs tho.

Nang matapos ang event ay dumeretso ako sa condo, my parent's aren't home for sure.

Nagpaalam na ako kila mama Vani nang makarating sa parking lot.

I drove my wrangler to the my building and went directly to my condominium.

I was tired bukod sa buong event akong naka heels.

I took a quick bath and had dinner tsaka dumeretso sa kwarto after magligpit ng ilang kalat.

Hindi ko na den nagawang mag muni muni dahil nakatulog ako agad.

i woke up with the sound of the alarm. unti unti kong minulat ang mata ko, i'm still sleepy. I don't really get it kung bakit sa tuwing umaga, my sleeping position feels so comfortable pero kapag matutulog palang anghirap humanap ng komportableng posisyon.

Inis pa kong bumangon, kahit gusto ko pang matulog hindi ko magawa. naghilamos ako saglit at bumaba sa kitchen para maghanda ng breakfast. 

I'm 16 years old, fresh gaduate frrom junior high school. ang bata kong magkaron ng condo noh? well, kakalipat ko lang actually. Sa Nueva Ecija pa ko grumaduate. Dito ako pinag-aral sa manila ng Senior para maituloy ko din kahit papaano yung career ko like shows, models and ambassadors. May bahay kami sa dito kaso masyado malayo sa university ko. Kaya kinuhanan pa ko ng condo. 

after having breakfast i tried calling the secretary of the entertainment na binabanggit ni mama Pat kahapon.  

madami ng kumuha saken na entetainment, but they're not as big as this company. They're from Korea  but all of their artists are from my country. 

"hello?"

panimula ng nasa kabilang linya. 

"hello po. good morning. I'm Aeliana Lucina Diaz. The spoken poetry writer who performed yesterday at the opening ceremony of IG Entertainment. i received an invite from your CEO yesterday. can I schedule a meeting with him?" mahabang panimula ko

"ah yes. Well you can go here after lunch ma'am. may dalawang meeting po kasi siya sa umaga with the new stockholders. I'll schedule you on 1pm po." sagot niya.

"okay. thank you." sinserong tugon ko saka pinatay ang tawag. 

I checked the time. 

8:44 am

I still have a long time. naglinis na muna ng ko ng condo para hindi ko naman iwan ng makalat. Madami pa kong kulangang na gamit. mga bed sheets, kitchen utensils, groceries, mga kung ano anong pwedeng ilagay.

I looked at my condo after kong itabi ang mga ginamit kong pang linis. iginala ko lang ang paningin ko sa kabuuan nito. 

Who would''ve thought I'd get this far speciall at this age? Parang kailan lang puro pangarap ko lang lahat itoh. 

I smiled bitterly after remembering some flashbacks. 

[a/n] : hi! Good day! Hope you're  doing great specially during today's pandemic. Just wanna say that I'm starting another story and it's quite close to the life I currently have and gonna add some things that I really want to happen in my life, some characters, places and events might be in real life or something. That's all and hoping to receive your loving supports. Thank you so much! keep safe and God bless readers <3 enjoy readiiiing ;3