Colleague, colleague ▶ Sarry

Κεφάλαιο 1°

ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ 《Love For Dummies》!!!!!!!

Sophia's POV

Τινάζομαι κατευθείαν από το κρεβάτι μου, στον ήχο του κινητού μου να χτυπάει και να δονείται έναντι του κομοδίνου. Το πιάνω γρήγορα, ενώ τρίβω τα μάτια μου, προσπαθώντας να αναγνωρίσω το όνομα και την φωτογραφία αυτού που με καλεί.

Evie Hawk

Ευτυχώς που δεν με πήρε καμία Erin Grace να μου τρίψει στα μούτρα ότι πάλι καθυστέρησα. Η Evie είναι φίλη μου από το πανεπιστήμιο, όπου σπουδάζαμε και οι δυο μας Νοσηλευτική. Καταλήξαμε να δουλεύουμε και στο ίδιο νοσοκομείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες, στα 22 μας. Κάναμε την πρακτική μας, όμως είχαμε αποφασίσει, και γω και εκείνη, να μείνουμε στο νοσοκομείο Beacon για όλη μας την ζωή. Η Evie είχε πρόσφατα ανακαλύψει ότι δεν μπορεί να κάνει παιδιά, πριν μισό χρόνο, δηλαδή όταν ήμασταν 22, και το αγόρι της, με τον οποίον ήταν μαζί από το Λύκειο, την παράτησε. Βασικά, τόσα χρόνια μια δικαιολογία έψαχνε να την αφήσει και να πάει στην επόμενη.

"Ναι;" Το σηκώνω και την ακούω να παίρνει μία βαθιά ανάσα.

"Έχωκαθυστέρηση." Μου λέει γρήγορα, ενώ μπορώ να αισθανθώ το μικρό χαμόγελό της και τα δάκρυα που είναι έτοιμα να κυλήσουν από τα μάτια της.

"Πως; Τι;" Ρωτάω βαριεσθημένα, ενώ σηκώνομαι και πάω στην ντουλάπα μου, ανοίγωντάς την με το ένα χέρι μου, παράλληλα προσπαθώντας να στηρίξω το κινητό μου ανάμεσα στον ώμο και το αφτί μου.

"Υπάρχει μία μικρή περίπτωση πριν από δύο βδομάδες να κοιμήθηκα με κάποιον."  Μουρμουρίζει νευρικά.

"Ο οποίος είναι;" Χασμουριέμαι, περιμένοντας μία απάντηση.

"Ο Louis..."  Ψυθιρίζει, ενώ τα μάτια μου, μάλλον έχουν πεταχτεί έξω.

"Ο παιδικός σου φίλος;" Ρωτάω.

"Αχα."

"Με τον οποίον δεν μίλαγες από το Γυμνάσιο;" Ξαναρωτάω.

"Αχα."

"Και πότε συναντηθήκατε;"

"Την προ-προηγούμενη βδομάδα, με πήρε τηλέφωνο έτσι στο άκυρο και μου είπε πως θέλει να συναντηθούμε. Την επόμενη μέρα συναντηθήκαμε, μεθήσαμε και..εεε το κάναμε." Εξηγεί, η φωνή της τρεμάμενη.

"Τόσα χρόνια στη Νοσηλευτική, δεν έμαθες για προφυλακτικά;!" Της φωνάζω. Τώρα πια, έχω ξυπνήσει τελείως.

"Έσπασε! Εγώ φταίω;!" Παραπονιέται.

"Τέλος πάντων, τι θα το κάνεις;" Την ρωτάω.

"Πραγματικά, δεν ξέρω. Τώρα πια με τον Louis μιλάμε καθημερινά, όμως δεν του έχω πει τίποτα. Μάλλον, θα το ρίξω." Παίρνει μια βαθιά ανάσα. "Τέλος πάντων, τα λέμε στην κλινική." Λέει και το κλείνει. Από την ντουλάπα μου βγάζω την κλασσική, τυρκουάζ στολή μου με τα μπλε μου Nike.

Αλλάζω γρήγορα και πιάνω τα μαλλιά μου σε έναν περιποιημένο κότσο. Παίρνω τα κλειδιά μου και φεύγω από το σπίτι, έτοιμη για ακόμα μία μέρα δίπλα στον γιατρό Styles, την Evie, την διευθύντρια Erin Grace, τον -γκέι- νοσοκόμο Jed και τα παιδιά που φιλοξενούνται στην κλινική, την Emma, την Jessie, την Hannah, τον Peter, τον Jordy και τον Das.

~~

Μπαίνω στην κλινική, ενώ με χαιρετάνε πολλά άτομα και από άλλα επίπεδα του νοσοκομείου. Τέσσερις καφέδες στο ένα χέρι και ένας ακόμα στο άλλο. Μπαίνω στο ασανσέρ, με μία μικρή καθυστέρηση, όμως ο γιατρός Styles κρατάει την πόρτα. Του χαμογελάω σαν ένδειξη ευχαριστώ και εκείνος με καλημερίζει.

"Ο καφές σας είναι εδώ." Του λέω και του δείχνω την βάση με τους καφέδες στο χέρι μου, εκείνος επεκτείνει το χέρι του. Πριν προλάβω να του πω ότι πήρε λάθος ποτήρι, πίνει δύο γουλιές και με κοιτάζει παράξενα.

"Τι είναι αυτό;" Ρωτάει, ενώ ξαναπίνει.

"Τσάι Ιμαλαΐων." Του λέω.

"Δεν είναι δικό μου."

"Το ξέρω, επειδή είναι του Jed." Εξηγώ και εκείνος ξαναπίνει.

"Έχει γεύση γρασιδιού." Μου χαμογελάει. "Μου αρέσει." Γελάει και τοποθετεό το ποτήρι πάλι στα χείλη του, πίνωντας το τσάι. Εγώ γελάω και το κουδουνάκι του ασανσέρ χτυπά, 'λέγοντάς' μας ότι φτάσαμε.

Πάμε να βγούμε και οι δύο μαζί, όμως δεν χωράμε από την πόρτα. Του κάνω νόημα με τα μάτια να περάσει μπροστά, όμως κουνάει αρνητικά το κεφάλι του και επεκτείνει το χέρι του, κάνοντάς μου νόημα να περάσω.

"Ευχαριστώ." Χαμογελάω και εκείνος γνέφει, ως ένδειξη παρακαλώ.

Πριν προλάβω να φτάσω στο μεγάλο γραφείο, μια καταενθουσιασμένη Evie έρχεται προς το μέρος μου και παίρνει τον καφέ της.

"Ξέρεις ότι μπορεί απλά καθυστέρησε η περίοδός σου, έτσι;" Την ρωτάω και γνέφει καταφατικά, ένα μπερδεμένο βλέμμα στο πρόσωπό της.

"Απλά ενθουσιάστηκα, επειδή οι γιατροί την προηγούμενη φορά ήταν κάθετοι σε αυτό που έλεγαν." Εξηγεί και απομακρύνεται, αφήνοντάς με εμένα με την Erin Grace. Η χαρά μου είναι απίστευτη! Να σημειωθεί η ειρωνεία.

"Sophia, πρέπει να μιλήσουμε." Μου λέει, ο τόνος της φωνής της πάντα τόσο ψεύτικα γλυκός. Ξέρω ότι πίσω από αυτό το χαμόγελο κρύβεται μία άκρως διαβολική γυναίκα, που ψάχνει ευκαιρία να απελευθερωθεί. "Sophia; Έρχεσαι;" Η τσιριχτή φωνή της είναι αφύπνιση πραγματικότητας.

Πρώτο κεφάλαιο!! Βαρετό, αλλά μετά έρχεται η δράση ;)