Korte Verhaaltjes

1.

Er was eens een vrouw haar naam was Sophie. Ze had een vriend: Theo. Ze waren al een paar jaar samen en waren dolgelukkig.

Op en dag ging Sophie naar Theo toe, zoals normaal. Ze stapte op haar fiets en ging weg. Toen ze bijna bij Theo was, stak ze een straat over, maar vanuit haar ooghoek zag ze een auto aankomen. Ze kon het nog wel redden, dacht ze, maar de auto was sneller dan verwacht. Ineens werd alles zwart. Ze voelde de koude straat op haar huid, en in de verte hoorde ze de auto weg rijden.

Even later werd ze wakker, in een ambulance. 'Welkom terug' zei een dokter. 'Dat was vast een harde klap, je was voor een lange tijd bewusteloos.' Hij glimlachte naar Sophie. 'Geen zorgen alles komt goed' zei hij.
'Theo' zei Sophie zachtjes.
De dokter keek op. 'Je moet rusten, we praten later wel weer.'

Later in het ziekenhuis kwam Theo. Hij was erg bezorgd om Sophie. Ze had een gebroken arm en wat kneuzingen.
'Hoe kon dit nou gebeuren?' vroeg Theo. Sophie vertelde wat er was gebeurd en dat de man in de auto gewoon door reed. Theo was verbaast maar blij dat het goed ging met Sophie.

Een paar maanden later mocht Sophie haar gips eraf. Ze was erg blij dat ze eindelijk alles achter haar kon laten. Theo was ook blij voor haar.

~                 ~                  ~                     ~

Theo moest naar werk. Hij was blij dat het weer helemaal goed ging met Sophie. Hij vond het wel raar dat die man gewoon door reed, maar goed er is niks aan te doen. Hij stapte op zijn fiets en reed weg.
Een auto in de verte kwam aanrijden. Hij reed hard. Het was dezelfde auto die Sophie had aangereden! Theo schrok en probeerde het te ontwijken maar hij maakte het alleen maar erger, hij viel midden op de straat. De auto kwam dichterbij, en BAM! Het was zwart voor Theo. De man stapte uit zijn auto, hij lachte even, en ging weer in zijn auto zitten en reed weg.

*tring* Sophie werd gebeld. Ze nam op en het was het ziekenhuis. Ze vertelde dat Theo was aangereden en een voorbijganger hem had gezien en meteen een ambulance gebeld. Helaas was het toen al te laat. Theo was niet meer te redden. Sophie er kapot van. 'Waarom?' Dacht ze 'waarom Theo?' Ze wist dat ze hier niet mee kon leven. Ze pakte haar spullen en vertrok. Weg van alles. Weg van de problemen. Ze vertrok, niemand had haar ooit nog gezien...