The hostages- Harry Styles

|001|

POV: Robin

Ik loop met een zak chips in mijn hand de woonkamer in. Ik zie dat mijn ouders op de bank zitten, en ik plof naast hun neer. Ze kijken mij lichtelijk geïrriteerd aan omdat ik te hard op de bank plof, maar ik schenk er verder geen aandacht aan.

'Wat kijken jullie?' Vraag ik. Ik krijg geen antwoord, maar mijn vader wijst met de afstandbediening in zijn hand naar de tv als teken dat ik gewoon moet gaan luisteren.

'Harry Styles has been missing for 48 hours. No one knows where he is, and he isn't answering his phone either. If you have seen him; a boy with curly hair and last seen with a green hoodie, please contact +44 7911 562109.
Now up to the weather. The-

Ik luister niet meer naar de tv, ik ben compleet in gedachten verzonken. Harry Styles is vermist?
Ik ben geen grote fan van hem, maar ik ken wel wat nummers, dus ik weet dat hij een beroemde artiest is. Wat heftig! Ik hoop dat het goed met hem gaat.
Snel eet ik mijn chips op en loop ik de trap op naar boven. We wonen nu een jaar in Engeland. Ik vond het eerst vervelend, want ik had het prima naar mijn zin in Nederland en ik wilde niet naar een ander land waar ik een andere taal moet spreken die ik niet goed kan. Maar ja, ik ben 16 en ik heb niks te beslissen, dat doen mijn ouders. Dus helaas... ik moest mee naar Engeland.
Ik begin de taal al beter onder controle te krijgen, maar ik vind het nog steeds erg lastig wanneer mensen mij opeens dingen gaan vragen. Dan blokkeer ik gewoon. Hopelijk wordt het nog beter met mijn Engelse vocabulaire.

Eenmaal aangekomen op mijn kamer check ik Instagram. Ook zie ik dat ik wat WhatsAppjes heb van mijn vrienden, dus die beantwoord ik ook. Wanneer ik alles heb gecheckt kijk ik naar de tijd en zie ik dat het 22:32 is. Ik raak redelijk moe, en besluit naar bed te gaan. Ik sta op en doe mijn slaapkamerdeur open, roep naar beneden: 'ik ga slapen!' En doe de deur weer dicht. Met mijn pyjama aan stap ik in bed, en niet veel later val ik in slaap.

*De volgende dag*

Ik schrik wakker van mijn wekker die afgaat. Shit, ik heb helemaal geen zin in school. Ik heb vandaag een engels mondeling en het gaat iedereen makkelijk af, behalve bij mij omdat ik Engels niet als eerste taal spreek. Lichtelijk chagrijnig knal ik mijn wekker uit en doe ik mijn kleding aan: een zwarte skinny jeans met een wit truitje. Daarna loop ik naar beneden en ik smeer ik ontbijt voor mezelf, waarna ik op de bank ga zitten en mijn telefoon check.
Op Twitter zie ik allemaal Tweets die over Harry Styles gaan. Eerlijk gezegd was ik het alweer vergeten, maar nu ben ik er weer aan herinnerd. Ik zucht en sluit mijn telefoon af. Ik heb mijn broodje op en pak mijn tas. Mijn ouders slapen nog, en ik wil ze niet wakker maken dus schrijf ik snel een briefje met dat ik naar school ben en leg die op de eettafel.

Ik woon niet ver van school af en besluit te gaan lopen. Achteraf gezien was dit een dom idee...
Ik ben amper de straat uit, en opeens loopt er een man naast me. Ik stop abrupt met lopen en kijk hem verbaasd aan. Wat hij dan doet zag ik totaal niet aankomen... hij plaatst met zijn ene hand een mes tegen mijn nek aan en zijn andere hand voor mijn mond. Ik schrik en probeer los te komen, maar hij drukt het mes in mijn vel. Hij brengt zijn hoofd dichterbij, en fluistert in mijn oor: I would cooperate if I were you, then you feel the least pain.
Ik slik en knik zachtjes als teken dat ik het begrepen heb. Hij draait me ruw om en maakt mijn handen aan elkaar vast. Vervolgens duwt hij me in de richting van een busje. Ik wil niet mee, fuck ik wil niet mee! Ik stribbel tegen en gelijk zet hij het mesje weer tegen mijn keel aan en snijdt erin. Hij heeft geen extreem diepe snee gezet, maar genoeg om te weten dat ik geen schijn van kans maak tegen hem. Met mijn hart in mijn keel stap ik achterin het busje, hij komt bij me in het busje en brengt wat naar mijn mond. Chloroform... shit. Hij zet het tegen mijn neus en mond aan en ik adem het niet in. Hij trapt me in mijn buik, waardoor ik naar adem hap en niet veel later voel ik mezelf wegzakken. 'Klootzak' denk ik nog voordat alles zwart wordt.