The hostages- Harry Styles

Epiloog

POV: Robin

We zijn inmiddels een jaar verder.
Er was een rechtszaak tegen Rick aangespand, en omdat er zoveel bewijs was kwam hij er niet meer onderuit. Hij heeft 35 jaar gekregen. Die zien we voorlopig niet meer terug!

Met Harry gaat het ook erg goed. Toen hij Louis weer zag, brak hij compleet, en Louis ook. Harry fluisterde in zijn oor dat ze niet konden kussen, maar dat leek mij bullshit. Ik stond op en liep met mijn infuuspaal naar de deur, die ik vervolgens dicht deed.

Twee jongens met tranen in hun ogen keken mij verbaasd aan toen ik dat deed.

'Don't be silly. Come on, kiss!'

'But the camera's...'

Ik zag een camera in de hoek van onze kamer, en gooide er een doek overheen.

Ze moesten lachen, en kustten elkaar. Het was een magisch moment.

Harry is weer goed aangekomen en ziet er weer gezond uit. Hij tourt weer. 1 keer tijdens de tour heeft hij het hele publiek zo ver gekregen om mij te bedanken. Hij had het gefilmd, en naar mij toe gestuurd.
Toen ik het filmpje zag moest ik huilen. Het was zo mooi!
Het idee dat hij er bijna niet meer was geweest, is verschrikkelijk. Een moment die ik het liefst zo snel mogelijk wil vergeten.

Soms heb ik nachtmerries, maar dat hoort erbij. Iedereen heeft zijn eigen manier van verwerken.
Ik heb nog dagelijks contact met Harry, en ook de andere jongens van de band. Eerst kende ik ze niet, maar ze zijn allemaal super aardig en gezellig!
Ik heb zelfs een keer geslapen in Nialls huis, met de andere jongens erbij. Een soort sleepover. Super gezellig!

Ik ben weer begonnen met school. Soms is het nog wat lastig te concentreren, maar de docenten hebben er alle begrip voor wat ontzettend fijn is.

Mijn wonden zijn goed genezen. Sommige hebben littekens achtergelaten, waardoor ik als ik de littekens zie ik altijd herinnerd word aan de vervelende periode.
Tegelijkertijd is dit ook een stukje van mij geworden. Iets wat nou eenmaal in mijn leven is gebeurd. Harry noemde het "battle scars", een naam die ik erg mooi vind.
Nog wekelijks moet ik van hem aanhoren hoe vreselijk hij het vindt dat hij mij niet beter heeft beschermd, en hoe hij zonder mijn redding nu dood was.

Ik moet er wel om lachen. Ik blijf hem vertellen dat het niet uitmaakt, maar blijkbaar vindt hij dat nog lastig te accepteren. Zelf vindt hij dat ook wel grappig: we kunnen er beide om lachen.

Ik woon niet ontzettend ver van Harry vandaan, en wanneer hij thuis is mag ik hem altijd bezoeken.

Wat wij hebben meegemaakt is verschrikkelijk, maar er is ook een vriendschap voor het leven uit ontstaan.

Ik wist vanaf het begin dat ik was ontvoerd al dat ik hier samen met Harry levend uit zou komen. En guess what?

We did.