The hostages- Harry Styles

|002|

POV: Harry

Bloody hell... I've been here for 5 days now. In a empty basement. I yelled, I screamed, but nobody came. I started to think the person who kidnapped me just left and is waiting for me to die.
I looked around. There's a toilet with a little sink in the corner, but besides that, there's absolutely nothing. Not a window or anything... ugh, I have to get out!

POV: Robin

Langzaam open ik mijn ogen, en ik zie een persoon voor mij staan. Ik schrik en doe mijn ogen in reflex weer dicht. Wanneer er niks gebeurd, open ik ze langzaam opnieuw weer. Ik moet even scherpstellen, maar dan zie ik een figuur. Ik word er bang van. Ik probeer naar achter te kruipen, maar ik zit al zo goed als tegen de muur aan dus ver kom ik niet. De jongen gaat op zijn hurken voor me zitten en zegt: 'hey, don't be scared... I'm not going to hurt you.'
Ik kijk hem aan en dan zie ik het. Dit is Harry Styles! Hij was vermist, en nu zit ik hier met hem. Fuck, hij was ontvoerd! Dan ben ik ook ontvoerd! Tranen springen in mijn ogen en Harry komt naast me zitten. Ik wil de tranen wegvegen maar merk dat mijn handen nog vastgebonden zitten. Blijkbaar merkte Harry het ook op, want hij probeert het touw om mijn handen los te krijgen. Na een aantal minuten proberen is het hem gelukt. 'Thank you.'
'You're welcome.'
Ik draai mijn hoofd en kijk Harry aan. Hij glimlacht zwakjes naar mij. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen... dit is weer zo'n moment dat mijn Engelse vocabulaire gewoon de benen neemt en ik opeens geen Engels meer kan.

'Are you kidnapped too?' Vraagt hij aan mij. 'Yes...' Harry knikt en kijkt weg. Even later kijkt hij mij weer aan en zegt: Hi, I'm Harry Styles. I've been here for 5 days now. I have literally no idea why I'm here, and I want to go home.' Ik kijk hem aan en ik zie een traan zijn oog hoek verlaten. Het doet me pijn om hem zo te zien.
'Eh... Hi, I'm Robin. I'm sorry for my English because I'm from the Netherlands so my english isn't that good.'

'Oh that's fine, I didn't even notice.' Hij glimlacht weer. 'How old are you Robin?'

'I'm 16.'

'I'm 27.'

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, dus ik staar maar wat vooruit. Ik wil hier weg... ik wil hier helemaal niet zijn! Plotseling voel ik een arm om me heen. Ik schrik van zijn aanraking, maar ontspan me snel.
Ik wil wat zeggen maar weet bij god niet wat, dus ik hou me stil. Harry zegt ook niks meer, dus we zitten nog een tijdje in deze houding.
Na een tijdje vliegt de deur open. Er staat een man in de deuropening. Ik kijk naar Harry en ik kan duidelijk zien dat hij geschrokken is. Ik snap niet goed waarom, want hij zit hier al 5 dagen. De man wijst naar mij en maakt een gebaar dat ik moet komen. Angstig maak ik me los van Harry en loop naar de man toe. Wanneer ik door de deur ben slaat hij hem dicht en draait hij hem weer op slot. Hij loopt achter me aan en geeft me duwtjes in mijn rug zodat ik weet waar ik heen moet lopen. Ik sta te trillen op mijn benen van angst.