I'll be yours forever

"Hun ah !!!"

Luhan ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ Sehun ကိုေခၚေနသည္။

"Wae Hyung ??? ဘာဖစ္လို႔လဲ Hyung ?"
"Ahhhh ! ဒီမွာေလ Hyung မ်က္စိထဲ အမႉန္ဝင္သြားလို႔ !!! လုပ္ပါဦး !! ကန္းသြားမွျဖင့္ !!"
"ဟာ !! ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ Hyung ရာ ! ဘာလို႔ကန္းရမွာတုန္း !?! လာ ! Hun လုပ္ေပးမယ္။"

Sehun တေယာက္ ခါတိုင္းလိုပဲ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္မ်ားေနတဲ့ Luhan ကိုဆူလိုက္သည္။
သူတို႔နွစ္ေယာက္က တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အရမ္းခ်စ္ၾကတာေလ။
ဒါေပမဲ့ Luhan ကစိုးရိမ္စိတ္တအားမ်ားတယ္။
ခုလဲၾကည့္.. ဘာမဟုတ္တာေလးကို မ်က္စိကန္းသြားတာ အထိေတာင္ စိုးရိမ္ေနတယ္ေလ။ Sehun ကလဲ အဲ့လိုမ်ိဳး အစိုးရိမ္လြန္ေနတာကိုမႀကိဳက္ဖူး။ တျခားအေၾကာင္းအရာေၾကာင့္မဟုတ္ပါဖူး။ Luhan တခုခုဖစ္သြားမွာကို စိုးရိမ္လို႔ရယ္ ....

"Hun ရာ ! Hyung ကိုအဲ့လိုမေအာ္ပါနဲ႔ ! Hyung ကစိတ္ပူလို႔ပါ !"

Luhan မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႔ Sehun ကိုလွမ္းေျပာသည္။

"အင္းပါ hyung ရယ္.. ေနာက္မေအာ္ေတာ့ဖူးေနာ္။ အဲ့လိုမ်ိဳးမေျပာပါနဲ႔။"
"အင္းပါ....."

ရႉိက္သံ တခ်ိဳ႕ကို Sehun ၾကားေတာ့မွာ ျပတင္းေပါက္ကိုၾကည့္ေနရာမွ Luhan ထိုင္ေနေသာ ဆိုဖာဘက္လွည့္ၾကည့္မိသည္။

"ဟာ ! Hyung ငိုေနတယ္ !! မငိုပါနဲ႔ hyung ရယ္ ! Hun ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္ !!"
"Hun က Hyung ကိုေအာ္တာကို !!"
" Aww ... Hyung ရယ္ ...."

Sehun luhan ကိုတင္းက်ပ္စြာေပြ႕ဖက္ထားလိုက္တယ္။

"Mianae hyung ..... Normu mianae ..."
"Hun ah,hyung ကိုလြတ္ဦး ! အသက္ရႉၾကပ္လာၿပီ။"
"Aww ! Imm !"

Luhan ေျပာလဲ ေျပာခ်င္စရာ Sehun Luhan ကိုဖက္ထားသည္မွာ အေတာ္ၾကာပီ။ Luhan ေျပာလိုက္ေတာ့မွ Sehun Luhan ကိုလႊတ္ေပးလိုက္သည္။

"Hun ah , Saranghae "
"Nadu hyung "
<*><*><*><*><*><*><*>
"Hyung မနက္ျဖန္ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ရေအာင္"
"Hun ah , mian ! မနက္ျဖန္ hyung မအားဖူး။ Boss က အလုပ္ခိုင္းထားတယ္ !"
"ဟြန္းး ! ဘယ္ေတာ့မွ မအားဖူးး ! မုန္းတယ္ ! တကယ္ပဲ !!"
"ဘာ ဘာ ? ဘာေျပာလိုက္တယ္ ? မုန္းတယ္ဆိုတာ တကယ္လား ?"
"ဟုတ္တယ္ ! Luhan hyung ကို က်ေနာ္ Oh sehun ကမုန္းတယ္ !! ><"
"အယ္ ! မုန္းေတာ့မမုန္းလိုက္ပါနဲ႔ ဗ်ာ ! မနက္ျဖန္ေတာ့မရဖူး hun ရာ ! သန္ဘက္ခါေရာ ?"
"တကယ္လား ?"
"အင္း တကယ္ !"
"Yay !!!"