𝘛𝘶𝘢𝘯𝘢𝘥𝘢𝘯;
Bizimkiler odadan çıktı , Yağıza "artık söylermisin?" bakışlarıyla baktım. Oysa bana bakmıyordu. Yeri inceliyordu. Dalmıştı.
𝘠𝘢𝘨𝘪𝘻𝘥𝘢𝘯;
Düşünüyordum. Söyleyip söylememek arasında kalmıştım. Karar veremiyordum. Çok kırılacaktı , hemde çok. Ama yapıcak birşey yoktu. "Ona yalan söylemezdim" demek isterdim. Ama söylemiştim , işi çıktı diye kandırmıştım onu. Söylemek kararı alıp başımı kaldırdım , ona baktım. Merakla bana bakıyordu. Cümleme gerilerek başladım.
Yağız: Çağan taşındı. Bunu sana söylemeyeceğime yemin etmiştim. Ama seni kandırmak istemedim Tuana.
Tepkisiz bir şekilde bana bakıyordu. "Şaka." diye mırıldandı. Sonraysa gülmeye başladı , ağlayarak. Evet , evet ağlayarak gülüyordu. Sıkıca sarıldım ona. Ağlamaktan kırmızı olmuş gözleriyle baktı bana. Birşey söyleyecek gücü olmadığı o kadar belliydiki. Hiçbirşey diyemedim ona. Kalktım ve gittim. Arkama bile bakmadan , aynı Çağan gibi.
𝘛𝘶𝘢𝘯𝘢𝘥𝘢𝘯;
"Çağan taşındı." dediği anda ölmek istemiştim. Taşınması inanın umrumda değildi , ama bana haber vermeyip çekip gitmesi koyuyordu. Yağız'da gitmişti. Telefonu elime aldım. Numarasına girdim. Engellenmiştim. :)
Bu dahada ağlamama sebep olmuştu. Yıllardır benimle olan birisi dakikalarla yok olmuştu kalbimde. Soğutmuştu , keşke sadece soğutsaydı. Nefret bile kazanmıştı bende.. Genellikle hep şarkı dinlerim ağladığımda. Kırgın ruhumu hep şenlendirir şarkılar. Ama bu sefer dinleyemedim. Çünkü , tüm şarkılar onu hatırlatıyordu. Herşey abartısız şekilde herşey onu hatırlatıyordu. Toparlanmam lazımdı. Sonuçta , aşağıda beni bekleyen ailem ve arkadaşlarım vardı. Yüzümü yıkayıp aşağıya indim. Yağız bana bakıyordu. Deniz ve Leya kendi hallerinde dans ediyorlardı. Annemler dedikodu yapıyordu. Sanki mükemmel insanlarmış gibi , başkalarının kusurlarını konuşuyorlardı. Onları takmayıp bahçeye attım kendimi. Kalbimde fena sızlıyordu. Bilmediğim ve yaşamadığım bir hissti. Şarkılara bırakamadığım ruhu , çimenlere bıraktım. Yıldızları izlemek için. Tek bir yıldız yoktu. Hayatım sönmüştü. Kalktım üzerimdeki elbiseyi takmayarak yola çıktım. Yürümeye başladım. Yağmur yağıyordu. Tüm şansızlıkların benimi bulur demek yerine , ellerimi açtım küçük çoçuklar gibi. Ve işte istediğim buydu , bağırarak ağlamak. İstediğime varmıştım. Nefes bile alamıyordum.. Bir süre ağladıktan sonra saat gece 3'tü. Ve ben evden saat 9'ta çıkmıştım. Umrumda değildi. Kalktım , uzun sürü yürüdükten sonra uçurum kenarına geldim. Bir araba vardı , galiba içinde biri vardı. Çünkü son ses şarkı çalıyordu. "Ahmet Kaya - Gül Güzeli" şarkısı çalıyordu.. Çağanda bana böyle hitap ederdi. Şarkıyı takmayıp uçurumun kenarına oturdum ve ayaklarımı salladım. Biri dokunsa düşecek durumdaydım. Şarkının tamda o kısmı geldi.
"Eğer bir masal perisi
Girerse rüyalarına
Öldü dersin gül güzeli
Tılsımını kaybetme."
Tutamadım kendimi , bağırarak söyledim bu satırları. Sanırım bağırmam arabadaki kişini kaldırmama neden olmuştu. Ve evet öyleydi , kalkmıştı. Şarkını kısmış arabadan inmişti. Yanıma geliyordu. "Kızım sen manyakmısın?! Ne bağırıyorsun!" diye bağırmıştı. Bu cümlesi delicesine gülmeme sebep olmuştu. "Evet manyağım! Git ve şu şarkıyı kapa." Gitmek yerine gelip yanıma oturdu.
"Demir ben." İsmini sormamıştım. Yinede saygısızlık yapmadım. "Tuana bende." Gülümsedi. Beni kısık gözleriyle süzdü. Sonra kolundaki saate baktı. Kafasını bana çevirip , değişik baktı. "Bu saate , bu şekilde , burada napıyorsun? Manyak olduğuna emin oldum şuan." Kahkaha atmıştım. İyi gelmişti bana. "Öylesine." dedim. Oda kahkaha attı. "O zaman bırakayım seni evine. Ne dersin?" Kendim gidemeyeceğime göre , olur anlamında kafamı salladım. Arabaya bindik. Şarkı bitmişti. Rahatlamıştım. O satırları yeniden dinlersem ağlayacağımı biliyordum. Hiçbirşey konuşmadık yol boyunca. Sadece yolu tarif etmiştim. Varmıştık. "Teşekkür ederim, Demir." Gülümseyerek "Birşey değil, Tuana." demişti. Kapıyı çaldım. Evdekilere hesap vermek vardı birde.. Kahretsin. Kapı açılmıştı ve karşımdaki kişiyi gördüğüm an şok olmuştum.
•Sizce Tuana kimi gördü? Tahminleri alayım.
•Şarkıyı medyaya bıraktım. Dinleye bilirsiniz.
