Sensizlik... Yangının ortasında ölmeyi beklemek gibi bir şey. Kaçmak için o kadar yol var sensizlikten. Ama kullanmak gelmiyor içimden. Sükunetle ölümü bekliyorum. Sana ulaşmayı bekliyorum belki de. Ellerimi tutmuştun nasıl bekliyorsun ki benden unutmamı ? Ölsem unutamam ki. Ellerimi yumruk yapıp öpen de sendin. Nasıl bıraktın ki beni ? Güçlü olmalısın diyorlar. Benden yangını tek bir üflememle söndürmemi istiyorlar. Mümkün mü ? Defterimi kapattığımda saat 03.14'ü gösteriyordu. Yorgun ve ıslak gözlerim olanca bitkinliğine rağmen yılmamıştı. Kahvemin yoğun kokusu son yudumu da icmemi sağladı. Soğuktu. Tam 1 saatte içmiştim. Uyumak,yemek yemek,nefes almak dahi istemiyordum. Boş ama düşünceli bir şekilde etrafa bakıyordum. 1 haftadır sadece düşünüyordum. Elimden bir şey gelmemesi düşüncemi kat ve kat artırıyordu. Beni onca yıla rağmen nasıl bırakırdı ? Hayat o piç gülüşünü bana son kez yapmıştı.Evet bu sondu. Yapacak tek bir şey kalmıştı. Ve sıra ondaydı..
