Sigaramdan son bir tane daha aldım. 18 yasında iken böyle şeyler düşünmek saçmaydı belki. Ama ben olmadan bilemezdi ki kimse. Gerçi ben diye bir şey yoktu. Biz vardık artık. Mide bulantısıyla birlikte kendimi lavaboya attım. Karnımdakinin eseriydi bu . Bi adı yoktu. Belki de ona hiçbirşey demek daha iyi olacaktı. Çünkü hiçbirşeyi olmayacaktı hayatta. Onu ben istememiştim. Hala da istemiyordum. Sevdiğim adamı kaybetmeme neden olmuştu. Onu sevemezdim ki. Yüzümü yıkadığımda herşey daha fazla netlik kazanmıştı. Beni sadece bir zevk aracı olarak gören bir adam yüzünden sevdiğim kişiden ayrılmıştım. Üstelik lanet olası şey beni bırakmıştı. Her ne kadar istemesem de bu bebek benimdi. Ve ben ona bakmak zorundaydım. En azından güçlü olduğumu göstermek için. Her ne kadar istemesem de seviyordum keretayı. O anda kapı çalındı.
