အခန္းတစ္ခန္းထဲက လူတစ္ေယာက္ငိုသံကြၽန္ေတာ္ၾကားေနရတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ေရ႔ွတၫ့္တၫ့္က အခန္းထဲဝင္သြားလိုက္ေတာ့ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာကပ္ၿပီး ငိုေနတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။
ကြၽန္ေတာ္ သူေရ႔ွကိုေရာက္ေတာ့ ထိုေကာင္ေလး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမာ့ၾကၫ့္လာတယ္။
'ကေလး' ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ကေလးေလးပါလား မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးမွာမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ျပၫ့္ႏွက္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲထိဆူးကနဲနာက်င္သြားရတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ကေလးလို႔ေခါခ်င္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ ပါးစပ္ကဘာစကားလံုးမွမထြက္။
ကေလးကကြၽန္ေတာ့္ကို အငိုမ်က္လံုးေတြနဲ႔ၾကၫ့္ၿပီး 'ကိုကို သိပ္ရက္စက္တယ္'လို႔ေျပာေနတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ရွင္းျပခ်င္ေပမယ့္ ဘာမွေျပာမရ။ ကြၽန္ေတာ္ကေလးကို ေပြ့ဖက္လိုက္ေပမယ့္ ကေလးကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲမွာရိွမေန။
ကြၽန္ေတာ္ အခန္းတစ္ခုလံုးအႏွံ႔ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ ကေလးရိွမေနေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္ 'ကေလး' လို႔သာေအာ္ေခါမိေနသည္။
Yg: ကေလး!
Yoongi တစ္ေယာက္ ေခြၽးသံရဲရဲျဖင့္အိပ္ရာမွ လန႔္ႏိုးလာခဲ့သည္။
အခ်ိန္အားျဖင့္ မနက္ 5နာရီခန့္ရွိေနပျီဖစ္သည္။
ထို႔ေနာက္ Yoongi သူ႔ဖုန္းကို ယူလိုက္ၿပီး နံပါတ္တစ္ခုကိုေခါေနသည္။
တီ~~
လူႀကီးမင္းေခါဆိုေသာတယ္လီဖုန္းမွာဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပသို႔ေရာက္ရိွေနပါသျဖင့္ေခါဆို၍မရနိုင္ပါ~~~~~
တီ (ဖုန္းခ်သံ)
Yg: က်စ္!
Yoongi တစ္ေယာက္ စိတ္ညစ္ညစ္ျဖင့္သာ ဖုန္းကိုစားပြဲေပါပစ္တင္လိုက္သည္။ေနာက္ေတာ့ အိပ္ရာေပါလွဲခ်လိုက္ၿပီး
Yg: ကေလးရယ္ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုယ္ကေလးနဲ႔အဆက္အသြယ္ျဖတ္ေနခဲ့တာ ကေလးရဲ့ပညာေရးမွာအေနွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာဆိုးလို႔ပါ ကေလးအခုဘာမ်ားလုပ္ေနမလဲေနာ္
ကိုယ္ကေလးကိုသိပ္လြမ္းတယ္
___________Another side
အခ်ိန္အားျဖင့္ 8နာရီခန့္ရွိေနပျီဖစ္သည္။Jimin လည္းႏိုးလာၿပီျဖစ္သည္။
