MYSTERIOUS ISLAND 1: Who's the Killer?

Simula

Should we enter?

"Mama! Huwag niyo po akong iiwan!" Tawag ko kay mama na naglalakad palayo at nakihalo na sa mga turista.

Lumingon si mama ng isang beses at hindi na muli naulit. Napaupo ako sa upuang katabi ng posteng nasa gilid ko. Unti-unting nagsipatakan ang luha ko.

Mabait naman akong bata. Masunurin naman akong bata. Bakit? Bakit pa rin ako iniwan ni mama?

"Hey! Do you live here?" The girl with straight black hair ask at busy ito sa pagtingin sa paligid na tila may hinahanap. "I'm lost. I don't know the way--"

"I don't know it either." Putol ko sa kaniya at pinahiran ang luha.

Hindi ako makatingin sa kaniya ngunit nararamdaman ko ang titig niya.

"Stop staring!" Saway ko sa kaniya pero lumakad lang ito patungong unahan ko.

"Are you lost too? We can find our way back home together." Magiliw niyang hinawakan ang balikat ko ngunit marahas ko lang iwinakli ang mga kamay niya at tinaasan siya ng kilay.

Manhid ba ito? Do I look like a google map?

"I don't have home. So, now find your own way back to your home alone!" Sagot ko at tumayo para iwan siya ngunit pinigilan niya ako.

"I saw your mother leaving you." She said that caught my attention kaya hinarap ko siya. She smile but her smile is empty. "I'm not lost actually." Pag-aamin niyang ikinataas lang ng kilay ko.

"I don't care." Mataray kong sagot.

She sigh, "I want to be friend with you. We both know that you will be homeless and I live alone so--"

"Why do you want to be friend with me?" Deretsahan kong sagot.

Baka kasama ang batang ito sa mga nang-eenganyong sumama sa bahay nila tas kukunin lang pala ng parents niya ang lamang loob ko. Tapos ibebenta nila ang heart pati na rin iyong liver at eyes ko. Uso iyon ngayon dito, ang daming sindikato nagkakalat dito sa syudad atsaka even if I'll be homeless but still I want to live.

"Because I just want to. Dapat ba may rason?" Anito na ikinagulat ko.

"Do you know how to speak tagalog?" Tanong ko.

She nodded, "I'm half-filipina, how about you?" She ask.

Mama said filipino are good people so I should trust her na.

"My dad is half-filipino. And since we both have the blood of filipino then we're friends na!" Masaya kong deklara. And that's the start of our friendship.

"I'm Mickaela, 12 years old." Pakikipagkilala niya.

"Amari, turning 12 next month. They say filipino's calling ate or kuya when someone is older than you. So can I call you ate?" Tanong ko and she happily nodded.

"Sure! We are friend na ha?"

Hinagis ko sa mukha ni Micka ang panty niya sa inis sa pang-aasar niya. Natatawa niya namang binalik sa akin ang panty.

"Pikon ka talaga, Amari. Naaalala ko pa rin hanggang ngayon ang pagpapakipot mo noong first meet natin. Asus! Kunwari hindi iyon pala makikipagkaibigan rin." Pang- aasar niya pa.

"Duh! Mukha ka kasing masamang tao kaya naghesitate ako." Depensa ko at nilapitan siya at binatukan.

"Aray!" Reklamo niya.