COMPLICATIONS

O3

Chapter O3- Welcome

Pagkatapos nang ilang minutong byahe sa tahimik na sasakyan kanina ay finally andito na kami sa bahay.

Pagkapasok ko pa lang, ramdam ko na ang kulang. Every corner of the mansion feels empty. I can see the memories of my Mom in every edge of it.

Even if she's very busy taking care of our company, she always find some time to bond with us. Kahit pagluluto lang minsan ang nagagawa niya para sa amin, we're already satisfied on that.

But when the cancer spreads on her body, kahit pagluluto hindi na niya magawa. But she can still manage to smile, she always touch our face while telling us how much she love us. She said she's sorry too for being sick, for lying in bed instead of taking care of us. Even the company. Kaya nang mga panahon na iyon, I am the one whose taking care of all. Hindi naging madali iyon, buti nalang summer at walang klase, siguro na-overdose na'ko.

Kaya sobrang hirap na hirap ako ngayon. Malapit na ang pasukan, I don't know if I can manage taking care of our company while busy going to school. May kapatid pako. O 'diba? Kaya't pag-iisipan kong maigi ang offer ng mga Tiyuhin at Tiyahin ko.

Tito is sad too. I can see it in his eyes. Ngunit sa tuwing titignan ko siya sa mga mata 'pag magkaharap kami ay umiiwas siya. Parang may kamaliang nagawa, ganun. Weird.

Lumakad siya sa family pictures na nakabalandira sa mga dingding ng living room.

Mula pa iyon sa mga pictures ng mga lolo't lola namin. At sa mga sumunod na henirasyon, hanggang sa amin na.

Nakangiti niyang pinagmasdan ang larawan ni Mama hanggang sa mapako ang paningin niya sa larawan ko. Malaki iyon, ngunit mas malaki ang mga portray ng aming mga lolo't lola sa magkabilang side. The Grandparents of Nalconia Family and Del Wor Family.

Ngunit kataka-takang biglang pumait ang ngiti niya ng larawan ko na ang tignan niya. Tila ba nanghihinayang siya.
I don't understand why he's acting like that. But I'm not sure if ganoon nga ba talaga ang nararamdaman niya, o guni-guni ko lang.

Lalapit na sana ako kay Tito when someone grabs my wrist. Pagtingin ko ay ang Sapatos iyon. Tinaasan ko siya ng kilay, asking why he's doing such.

"A-ah, k-kakain na daw s-sabi ni Mom. Ahm, ahh lets go?" Hindi niya pa den binitawan ang kamay ko nang nilingon niya si Tito, "A-ah, Dad. Sorry for the disturbance. But we need to eat. You're not eating well these days, too. C'mon! Cheer up, guys!"

Napangiti na lang ako. He always lighten up the mood. Nakakatuwa talaga minsan ang kakulitan niya, pero minsan lang ha. Haha.

"Happy ka na nyarn?"

Nawala ang ngiti ko, "Punyeta."

"Joke lang. 'To naman 'di mabiro. But y'know... you're more beautiful when you smile." Aniya at hinila na ako sa kusina. Binulong niya lang nang sobrang hina ang huling mga sinabi niya, kaya't hindi ko nadinig.

"What?" Ngunit hindi na niya ako pinansin at nagpatiuna.

Ewan ko ba, 'bat hinahayaan ko lang na hawak-hawakan ako ng Sapatos na 'to. Feeling close, amp.

Masama pa den ang timpla ng mukha ko nang maabutan namin sina Tita, Tito at Ron sa kusina. Naunahan na pala kami ni Tito. 'Di ko man lang knows. Eto kasi.

"I don't know what's your favorite, mga ija. Kaya't ito-ito na lamang ang ipinaluto ko. Nagpaluto lang ako, nanginginig kase ang kamay ko. I'm sorry." Tita uttered.

"Uminom ka na ba ng gamot honey?" Tito asked.

"Yes, of course. After we arrived here, I immediately took some medicine. I didn't told you na kanina," nakangiting aniya.

"No, mom. Sinabi niyo na sana agad." Nike insisted.

Nilingon siya ni Tita, "Baby, y'know me naman, after I cry bucket of tears I'll really feel uneasiness. Normal lamang ito sa'kin." Mahinahon niyang aniya.

I didn't know Tita just cried really hard earlier. Hindi ko na napansin. I'm busy mourning on my own. Tapos, ako pa ang inalalayan ni Nike kanina.

Yeah, right. She's my Mom's bestfriend. She will surely break down too, how could I forget about that huh? Tsk.

After what Tita said, mukhang napanatag naman na ang mag-ama. Nagpatuloy kami sa pagkain.

Tahimik lang kaming dalawa ng kapatid ko.

Lahat kami nagluluksa. Lahat kami nangungulila.

Ang tahimik ng buong bahay. I looked at our maids. Nakayuko lang den sila. Tahimik at paniguradong nagluluksa den, my Mother really treated them very well. She even gave scholar ship on our Nanay Saly's children. Nanay Saly is our Mayordoma. Tho, we treat her as part of the family.

Nagpatuloy kami sa pagkain. Tanging tunog ng mga pinggan at kubyertos lamang ang tanging maririnig sa bawat sulok ng silid. No one dared to say something.

Wala rin naman akong pakealam. Halatang walang gana kaming lahat sa pagkain pero nagpapatuloy pa den. We have to eat even in the hardest time. Eating is everything. Eating can help. Eat more to be happy.

Kaya siguro ang ibang tao kapag nalulungkot ay hinahanap o naghahanap ng gustong pagkain o makakain. Maybe, to ease the pain? To ease the heaviness in heart? I don't know, we don't know.

I am thinking nonsense peacefully not until I accidentally dropped my fork. Napukaw ko naman ang atensyon ng lahat kaya dali-dali akong yumuko at pilit na inabot iyon. Just to bump in other people's head.

"Aw!" We exclaimed. Napahawak ako sa ulo ko at lumabas na mula sa ilalim ng lamesa ang ulo ko.

Nagkatinginan kaming dalawa ni Nike. Sa kanya pala ang ulong 'yon. Ang tigas ha. HAHAHA. Utak mo, woi.

Matagal kaming nagkatinginan habang hinihimas ang kanya-kanyang ulo. Halos magkandarapa naman ang mga tao sa paligid namin. But we still staring at each other's eyes as a smile flustered in our faces that slowly turns into laughter. We both laugh as we feel the stares from the other people at us.

I don't know, but in that very moment, I feel like some things are dancing in my stomach. I feel it for the first time that's why it's kinda weird for me. But I know, it feels good.

Feel pa nga.

__

(Support niyo den po ang THAT NERD IS A BADASS ko po, please, please sana ma-choose chars, ty po.)