Another chance

Chapter 1

Sabi nila, everyone deserves second chances. E pano kung third? Fourth? Fifth? Deserve pa ba nila 'yun?

Bilang isang anak na walang nanay at tatay, sawang sawa na akong magbigay ng tyansa sa mga taong di naman marunong matuto at magsisi. Anong purpose ng mga chances na binigay ko kung uulit ulitin din naman nilang gawin ang mga pagkakamali nila?

Yes, sabihin na nating may nanay at tatay ako, pero kung umasta naman sila ay parang wala silang anak na naghihintay sa kanila, e di non-sense lang din. Mas mabuti pang isipin ko nalang na wala nga akong mga magulang para di na ako umasa at masaktan pa sa kakahintay ng pagkalinga, pag-alaga, pagmamahal at oras galing sa kanila.

Sinong nagsabing wala akong karapatan magreklamo porket nakukuha ko lahat ng gusto ko? Hindi lahat ng tao kailangan ang mga materyal na bagay. Ang iba, kailangan din ng pagmamahal. Hindi sa mga materyal na bagay nakukuha ang pagmamahal, sa tao mismo.

I'm sure I'm not the only one that has this same problem. This situation of mine is typical to others. Sasabihin nilang, "ang OA mo naman, di lang ikaw ang may unang anak na napagkaitan ng oras at pagmamahal ng magulang." "Atleast mayaman kayo." "Mas okay ng walang magulang, atleast may freedom ka." "Mas okay ng mamroblema sa pagmamahal kesa sa pera." "Hanap ka na kasi ng boyfriend." And the list goes on and on..

Those where the common reactions and advice I got from people around me. And it's all easy for them to say those words because they don't know what it really feels like having family day at school where your maids were the only one accompanying you, eating breakfast, lunch, dinner alone, celebrating your birthday every year at clubs with people from your school you're not even close with, going up the stage for your school performance with only teachers giving encouragement, celebrating Christmas and New Years with your dog, and again the list goes on and on..

Nakakasawa. Nakakapagod. Ayoko ng umasa. Everytime they call to check up on me, they always have excuses sa tuwing sinasabi kong umuwi na sila. Kahit anong sabihin ko, balewala.

So what i did was spend all the money they have been earning from their stupid business. Tutal wala naman silang pakialam, e di wala din akong paki. I spent it partying and clubbing every night, buying luxurious things and traveling all over the world. And they don't even know every single of it. Well what do you expect? Kahit siguro madisgrasya pa ako, wala pa rin silang paki.

Kahit na Fashion Design ang gusto kong kunin, I took up Business Administration sa pag-aakalang kapag 'yun yung kinuha ko, kahit papaano papansinin na nila ako. They will give me kahit konting oras para tanungin ako kung kamusta naman ang pag-aaral ko. Coz that's what they want me to take. They want me to handle our business. Pero wala. Wala pa rin pala para sa kanila ang sakripisyo ko.

Di ko na alam ang gagawin ko simula 'nun. Kaya pinangako ko sa sarili ko na hinding hindi na ako aasa. Hinding hindi na ako maghihintay. Hinding hindi na ako mangangarap pa. Starting from that they on, wala na akong magulang. Ulila na ako. Ako nalang mag-isa.

Sobrang pasasalamat ko na dumating si Julia sa buhay ko. She has been like my friend, sister and mother. Lagi siyang nandiyan para sa'kin sa tuwing kailangan ko siya. Never niya akong iniwan. Like me, Julia is from a rich and popular family. The only difference is, siya, mahal siya ng pamilya niya. They are always there for her. Yung mama niya, papa niya, at kuya niya. If only I also have siblings. Maybe, di ako magiging ganito. Kahit papano, masaya rin ako.

Si Julia palagi ang kasama ko sa mga bar, clubs and pag-travel kung saan-saan. Same din kami ng kurso. And gladly, graduate na kami. At meron kaming sariling business. And it's called "JK's clothing line." JK for Julia and Kath. Atleast hindi nasasayang ang pag-travel namin kung saan-saan dahil minsan, naghahanap din kami ng mga bagong ideas from other countries para sa clothing line namin. And kahit di ako nakapagtapos ng Fashion Design, still nagagawa ko pa rin siya. Plus, kami din ang models sa designs namin.

Sikat na ang clothing line namin. Marami na ring artista na dito sa amin kumukuha ng damit kaya mas lalo kaming nakikilala. Alam nila mama at papa na may business ako, yun nga lang, wala pa rin silang paki. All I heard from them was, "Well, it's nice to know that your education was not put to waste." Yun lang. Alam kong sinabi ko na wala na akong paki sa kanila, pero di ko pa rin talaga maiwasan masaktan.

*

We're currently in New York right now para sa isang fashion show. And yes, we'll be modeling Arisse De Santos' works.

She has been our friend for quite a long time now kaya di na kami nagdalawang isip pang tulungan siya.

"Kath, Julia! Hey!" Bati samin ni Arisse at nag-beso.

"Thank you talaga at tinanggap niyo 'tong request ko kahit busy kayo. I'm really happy!" She said then smiled at us.

"Di ka na iba sa amin Arisse. We've been friends since college, so sino ba naman kami para tanggihan ka, di ba?" I said then laughed.

"Oo nga, girl! Eto naman, parang di mo kami kaibigan. At tinutulangan mo din naman kami." Sagot naman ni Julia.

Arisse chuckled.

"Naku! Kahit na! Alam ko kung gaano kayo ka-busy sa shop niyo noh. Still, thanks pa rin. O tara na? Let's go backstage para maayusan na kayo." Sinamahan niya kami papuntang backstage.

"Hi John! These are my friends. Kath and Julia. Sila yung sinasabi ko sayong friends ko from the Philippines." Turo samin ni Arisse.

"Oh, hi! Nice to meet you! I'm John. I'll be the one in charge here sa dressing room. Don't worry, bakla ako so walang kaso kahit mag-bra at panty lang kayo dito habang naglalakad." He said then laughed.

Natawa din kami sa sinabi niya.

"I'm sure, alam niyo na rin naman kung paano nangyayari sa mga fashion shows di ba? Kwento sakin ni Arisse, sikat na model daw kayo sa Pilipinas and you even have your own clothing line." He smiled.

"Uh yes. Alam na namin 'to. Alam din namin na di talaga maiiwasan ang pag-bra at panty lang habang tumatakbo dahil sa sobrang pagkaugaga nilang lahat para sa change outfits." I said then giggled.

"Bongga! Buti naman. Tara? Bihis na kayo. Then I'll assign you to your perspective make-up artists and hairstylists." At pinapasok kami sa dressing room.

Natapos na lahat ayusan at nakapila na lahat ng models para sa pagrampa. I can see some models fidgeting. Halos lahat naman ata kinakabahan.

The theme of the fashion show is Summer Clothes. Kaya ayun, medyo daring lahat ng suot namin. Pero it doesn't mean kung summer attire e, literally naka-two piece or what. Sexy but classy pa rin naman yung mga designs ni Arisse.

Nakita kong rumampa na yung babaeng nasa harap ko. Meaning, ako na ang sunod.

Nang makabalik na siya, saka lang akong umpisa maglakad papuntang ramp. I tried remembering lahat ng inaral namin sa modeling. Chin-up and be confident. Nung nasa main stage na ako, i was about to pose to show the details of my attire when my eyes caught someone sitting right in front of the stage. Meaning, VIP talaga siya. I gasped.

He was looking intently at me na parang mangangain na siya ilang segundo nalang. He doesn't show any emotions. Nakatitig lang talaga siya sa akin.

Pati ako natulala ng ilang segundo. Parang nangalay pa ata ang tuhod ko. Pero naka-recover ako kaagad. Agad-agad akong nag-pose at ngumiti kahit medyo awkward na ang kalabasan ng pagngiti ko dahil panay ang lunok ko.

What the heck is he doing here?

My asshole ex is back.

Daniel is back.

**

Hi guys! Let me know kung maganda ba or what tong new story ko para ipagpatuloy ko. I need all your opinions.

Vote and comment. :)
Follow me on Twitter: @crmllaysblle 💕