Another chance

Chapter 3

Sinasagad niya talaga ang pasensya ko. Di ko alam kung sadya ba or talagang ganyan lang siya. I don't know. Years have already passed -- Everything has changed. Di ko na siya kilala. He's not the same Daniel John I know. Sa pananamit palang, iba na. Dati, simpleng white shirt, ripped jeans and Vans lang okay na sa kanya. But now? He wears suit. And not just an ordinary suit. It's an expensive suit. I can even tell what brand he's wearing. It's an Armani suit for crying out loud. Nag-iba na rin ang aura niya. He isn't the playful and bubbly type of guy anymore. He looks intimidating and authoritative. He doesn't look the same.

Well, enough of this reminiscing.

Napilitan akong sumakay sa kotse niya. Pagkatapos ba naman ng mga binitawan niyang salita kanina, what do you expect me to do? Syempre sumunod nalang ako. I want to give Arisse and Patrick the benefit of the doubt. What happened in the past, should remain in the past. I don't want to dig up the bitter memories I've tried so hard to bury.

I also tried convincing them na kaming dalawa nalang ni Julia ang sasakay sa kotse ni Daniel. Ngunit tinignan lang ako ng masama ni Daniel. At si Julia naman, ayaw din pumayag.

Bwisit talaga. Di ko alam kung anong plano niya kung bakit ginagawa niya 'to. But whatever game he's playing, I'm not backing out.

Pumasok ako sa back seat at naupo. Hinintay ko siyang pumasok. Nung makapasok na siya, tinignan na naman niya ako ng masama.

"Ano na naman bang problema mo?" I irritatingly said.

"Mukha ba akong driver? Dito ka umupo sa tabi ko." He said with authority.

"Ayoko! Gusto ko dito! Gusto kong mahiga." Nagpangalumbaba ako at kinunutan siya ng noo.

"Isa! Wag mo nang hintayin pang kaladkarin kita. Di mo magugustuhan 'tong gagawin ko." Pagbabanta niya.

"Naiinis na ako sa'yo! Bwisit! Sht!" Sigaw ko at padabog na lumabas ng kotse para lumipat ng pwesto.

"I didn't know that you cuss a lot now. I guess, puberty didn't do you good." Sabi niya at umiling.

"Pake mo? Tumahimik ka na nga lang! Bilisan mo na nang makabalik na ako sa hotel! Imbis na magpahinga ako at maging stress-free, mas lalo mo lang pinapainit ang ulo ko!" Sagot ko at sumandig sa bintana ng kotse at pumikit.

I pretended that I'm asleep. Para atleast makaiwas ako sa kung ano pang sasabihin niya. I don't want to talk to him. We don't even have anything to talk about.

"Kath, alam kong galit ka pa sa akin. But won't you just let me explain my side first? Wag naman na ganito." I heard him say.

Di ako kumibo. Bahala ka diyan. Papanindigan ko 'tong pagtutulog-tulugan ko.

"I know that you're awake. Don't you remember? You always do that to me back then. Alam ko kung tulog ka o hindi. Dahil kung tulog ka, dapat may naririnig na akong mahina na hilik ngayon." Sabi niya.

Why does he always have to brought up what we were before? Ano bang plano niya? Mag-throwback Thursday?

Yes, humihilik talaga ako. Pero di yung hilik na kagaya ng mga lalaki. Yung hilik na mahina lang. Yung maririnig mo lang kapag malapit ka. Di gaya nang sa iba na maririnig mo hanggang kabilang kanto.

Di pa din ako umimik. As I said, papanindigan ko 'to. Manigas siya diyan.

"Bernards.." Tawag niya.

Dun na ako napamulat ng mata.

"Don't you ever call me that!" Sigaw ko sa kanya. I freaking hate that nickname! He used to call me Bernards when we were younger. And I call him Padills. But that was before. Before he decided to hurt me.