Another chance

Chapter 5

I thought he's living in New York? So what the hell is he doing here? Ba't nandito siya? And based on where he is sitting, siya ata ang CEO ng kumpanyang ito.

Si Julia, naka-nganga lang the whole time. I know what she feels. Kahit naman ako nabigla. I'm staring at him intently, same as the way he's staring at me. Yun nga lang, walang emosyon kang makikita sa kanya. He just gave me a bored look while I gave him the shock one.

Pero ba't di ko alam na siya pala ang CEO dito? I was so engrossed about getting inside the company kaya di ko na pinagtuunan ng pansin na malaman kung anong pangalan ng CEO. I never really imagined that I would know him personally, anyway. Yan ang kakaiba sa amin ni Julia. Wala naman kaming pakialam kung anong pangalan ng makaka-encounter namin dahil kahit na ano pang mangyari, we should always do our best in our jobs regardless if you know or you're close with the person. Ayaw namin maging bias. Hindi porket kakilala mo yung tao, di ka na mag-eeffort masyado for them.

"So? Magtititigan nalang ba tayo dito? My time is precious Ms. Bernardo and Ms. Montes. Kung wala naman kayong sasabihin at tutunganga lang kayo diyan, better get out of this room." He said in a deep voice.

Then instantly, I was awoken from my reverie. Siniko ko si Julia at sinabihan na ayusin na ang mga materials na gagamitin namin para sa presentation.

Sa totoo lang, gusto ko nang mag-back out. Just the mere thought of knowing that I'll be working with him is already infuriating. What more if mangyari na nga.

I'm so fvckin' pissed. Ba't di ko alam na siya pala ang CEO dito? If only I knew, kahit na ito pa ang pinakamalaki at pinaka-kilalang sewing company dito ay hindi na ako magtatangkang lumapit pa dito kung siya lang din naman ang makakatrabaho at makikita ko palagi.

But what should I do? I can't back out now. It just means that I lose. And I don't want losing. Lalong lalo na sa isang Daniel Padilla.

Oo na. Mataas na ang pride ko. But whether you like it or not, people who get hurt tend to be like that. Pain changes people. When I was younger, I was an understanding and thoughtful kind of daughter and friend. But as time goes, I got tired of being one. Lahat ng tao napapagod. Lahat ng tao nagbabago. Whether you like it or not.

And that's the thing I learned from being hurt and heartbroken. "Nothing lasts forever." Kaya dapat huwag kang masyadong maging attached sa mga bagay at tao sa paligid mo dahil di mo alam kung kelan sila mawawala at iiwan ka. At kapag nangyari yun, uuwi ka lang luhaan.

Ang ibang tao kapag nasaktan, they'll take it kindly. Tatanggapin lang nila at mag-mo-move on. Ang iba, magpapaka'martir, magpapaka'tanga at magmamakaawa na balikan sila. At ang iba naman, maghihiganti.

I decided to chose the last one. I took it as a revenge. Everything I'm doing right now is a revenge. Gusto ko ipamukha sa kanila na kayang kaya ko na wala sila. Na, I can be successful on my own. And I can change my old self to a better one.

At yan ang gusto kong ipaalam kay Daniel ngayon. Ipamumukha ko sa kanya kung ano na ngayon ang babaeng sinaktan at linoko niya noon. So, kahit na ano pang gawin at balakin niya, di ko siya uurungan. Hanggang siya na mismo ang sumuko sa sarili niyang plano.

"Good afternoon, everyone! I'm Kathryn Bernardo from JK clothing line and here's my partner Julia Montes. We're here to discuss with you our proposal."

Lahat ng plano namin ni Julia ay sinabi namin. Tahimik lang ang lahat ng board members. Ni hindi din nagsalita si Daniel at tumitig lang sa projector. Di ko nga alam kung nakikinig ba siya. Pero wala akong paki. Basta ako, patuloy lang sa pagsasalita.

Natapos na ang presentation namin ay di pa rin umimik si Daniel. Lahat ng board members ay nakatitig na sa kanya, naghihintay ng sasabihin niya.

"Mr. Padilla, so what do you think?" I smirked.