BU DÜNYAYA KARŞI SADECE İKİMİZ

-1-

Rüyamdaydı yine... Oradaydı... Sislerin içindeydi. "Sana güveniyorum, başarırsın." diyordu...
"Neyi baba?" Diye haykırıyordum. Babam sislerin içine doğru yürüdü. Son bir kez arkasına bakarak "Sen güçlüsün, kimseye söyleme!" dedi.
"Baba geri gel!" Dedim ve dizlerimin üzerine çöktüm. Ağlamaya başladım.
Babam "Ağlarsan kaybedersin Ayça... Ağlarsan kaybedersin. Beni kazanmak için dik dur ve gülümse."
Ayağa kalktım ve zoraki gülümsedim. Babam sisin içinde kayboldu.

Ben Ayça Demir. Babamı kaybettim. Bugün 19 yaşına basıyorum. Babamı on sekizimde kaybettim. Evet tam bir sene oldu. Her zamanki gibi banyoda rutin işlerimi hallederken bu rüyam aklımın bir köşesinde dönüp duruyordu. Ne anlama geliyordu. İki yıldır hep aynı rüyayı görüyordum. Arkadaşlarıma dahi anlatmamistim. Çünkü babam bana hiç guvenmezdi. Babam diğer insanların deyimiyle mafya bana göre Robin hood du. Çünkü insanlar her şeyi görmek istediği gibi görüyordu. Ama babamin yaptığı iyiliği kimse görmüyordu.
Fakirlere yardım ediyor, aclari doyuruyordu. Bana da bunu öğretmişti. Şimdi huzur evine gidicektim. Babamin her zamanki yaptığı şeyleri rutine geçirmek benim en büyük vazifemdi. Neyse babamın bana niye guvenmedigini konuşmak istemiyordum.
Ama önce bir duş almalıydim. İnsanların yanına kokmuş kokmuş gidemezdim değil mi?
Üstümü çıkartıp duşa girmeden önce bir Beethoven açtım. Ve duşa girdim. Duşta rüyamı düşünmemeye çalışsam da aklımdan bir türlü gitmiyordu.
O sırada telefonuma mesaj geldi. Umrumda değildi. muhtemelen önemsiz bir şeydir diye düşündüm. Kurulandim. Ve üstümü giyindim.
Mesaja baktım.
" Tam bir zavallısın!" Bunu sesli dile getirmistim. Baksana Instagram'dan bir hayrandi herhalde. Tam engelleyecektim ki mesaja daha dikkatli baktım.
BaranApaydın1: -Sen bir zavallı mı olduğunu sanıyorsun? Baban sana inandığı için mi zavallısın... İnan sen çok güçlüsün:)

Şaşkınlıkla ekrana bakarken bir daha mesaj geldi.

-Unutma sadece senle ben. Bu dünyaya karşı ikimiz.

Ne yani babam... Babam yaşıyor muydu?