Yine mi?
Yine mi hayatımı kurtarmıştı?
İyi karakter hallerine bürünmenin anlamı yoktu bence...
Gözlerimin açıldığını hissettim. Sanki acıtacakmış gibi korkarak acıyordu gözlerimi.
Bir gülme sesi duydum. "Sen de ne küfürbazmissin be."
Gözlerimi açtım. O ... O ... O o kadar yakışıklıydı ki...
"Sen ... Sen ... Sen de kimsin?"
"Bugün insta profiline baktığın çocuk olabilir miyim acaba?"
"Ya sen röntgenci misin? Ne dikizliyorsun beni?"
Sandalyedeki bağları bıçakla çözerken yanitladi beni. "Bence beni dinleyip instaya foto koymadan önce düşünecektin onu."
"Ne alaka be!" Cemkirmistim.
"Ne cemkiriyon be kulagimin dibinde. Ayrıca çoktan Tahtalı köyü boyluyordun."
Sonra bana daha dikkatli bakti. Elini tenimde gezdirmeye başladı. "Bu güzelliğe de yazık olurdu doğrusu."
Kolumu çektim ve ayağa kalktım. Basım dönmüş olmalıydı ki bayılacak gibi oldum ama baran beni tuttu.
"Yemek de yemedim Allah bilir. Hadi adamlar gelmeden gidelim."
"Nereye gittiğinizi sanıyorsunuz siz bakalim!"
O gür sesle olduğumuz yerde zipladik. Daha doğrusu ben zipladimm.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BU DÜNYAYA KARŞI SADECE İKİMİZ
Acak-Sen bir zavallı mı olduğunu sanıyorsun? Baban sana inandığı için mi zavallısın... İnan sen çok güçlüsün:) Şaşkınlıkla ekrana bakarken bir daha mesaj geldi. -Unutma sadece senle ben. Bu dünyaya karşı ikimiz. Ne yani babam... Babam yaşıyor muydu?
