ELİT3VIVOR- SURVIVOR ORIGINAL SERIES

6. BÖLÜM

AYŞE POV.

  Ders başlayalı 25 dk olmuştu. Kapı tıklandı ve birisi içeri girdi: Batuhan.

- Gelebilir miyim?

Ders Coğrafya idi. Yani Çağrı hocanın dersi. Kendisi birazcık agresif birisidir.

- Aaa olur mu Batuhan Bey, ne olur, buyurun. Siz gelmek istersiniz de biz hiç reddeder miyiz? Ama keşke hiç yormasaydınız kendinizi. Ders bitince gelirdiniz. DALGA MI GEÇİYORSUN LAN? ŞUNUN ŞURASINDA 15 DK KALMIŞ, SEN DAHA YENİ DERSE GELİYORSUN! SÖYLE BAKALIM, NE BAHANEN VAR?

- B.. ben şeyy... önceki ders bedendi ve ben bile.. bilekliğimi düşürmüşüm de o.. onu arıyordum.

- Ay bir de ağladın mı sen? Oyuncağını kaybeden çocuklar gibi? Vah vah! Buldun mu bari?

- Hı hı

- Hı hı tabi, hı hı. Neyse... Geç yerine. Bu seferlik görmezden geliyorum. Ama bir daha yaparsan kötü olur ona göre

- Tamam,teşekkür ederim

Batuhan hızlıca yerine oturdu. Ona doğru döndüm.

Ayşe: İyi misin? Gözlerin kızarmış.

Batuhan: Yok bir şey.

Ayşe: Burdan hiç öyle durmuyor ama

Batuhan: Sana yok bir şey dedim!

Ayşe: Tamam, sakin ol. Sadece sordum. Kusura bakma.

Batuhan: Beni zorla konuşturmaya çalışmaz ve rahat bırakırsan kusura bakmayabilirim belki.

Ayşe: Pekala, her ne yaşadıysan sorumlusu ben değilim. Umrumda da değil. Sadece daha nazik olabilirsin.

Önüme döndüm. İyi ki bi nasılsın diye sormuştuk. Sadece ağladığı çok belliydi ve merak etmiştim. Ama neden edersin ki? Bırak üzülsün kendi kendine. Beni ilgilendiren ne?

*okul bitti*

Melis ve Steven bazı arkadaşlarımızla buluşmaya gitmişti. Bense başım ağrıdığı için eve gitmeyi tercih etmiştim.

Eve girdiğimde annemle babamın konuştuğunu, daha doğrusu tartıştığını duydum. Birbirlerine bağırıyorlardı.

Anne: SAÇMALAMAYI KES ARTIK! NASIL BİR DÜŞÜNCE BU YA!

Baba: YOK ARTIK! ANLIYOR MUSUN? YOK! HEM EVİN İHTİYAÇLARI HEM BORÇLAR BİR DE ÜSTÜNE ÇOCUKLAR! OLMUYOR!

Anne: ÇOCUKLARIMIZI NASIL KENDİNE YÜK OLARAK GÖREBİLİRSİN SEN YA!?

Baba: ONLAR BENİM ÇOCUKLARIM DEĞİL! SENİN DE DEĞİL. ANLA ARTIK ŞUNU!

Anne: ONLAR BENİM ÇOCUKLARIM! TAMAM, BEN DOĞURMAMIŞ OLABİLİRİM AMA BU BENİM ONLARIN ANNESİ OLMADIĞIM ANLAMINA GELMEZ! VE BEN NASIL ANNELERİYSEM SEN DE BABALARISIN! ONLARI EVLAT EDİNDİK DİYE EN UFAK SIKINTIDA GRAM ÖNEMLERİ YOKMUŞ GİBİ ÇEKİP ATAMAZSIN!

Baba: YAHU KADIN, BEN ONLARIN BABASI DEĞİLİM. EVLAT EDİNMEK İSTEYEN DE BEN DEĞİLDİM. SANKİ DURUMUMUZ ÇOK İYİYMİŞ GİBİ EVLAT EDİNMEK İSTEYEN SENDİN. HEM DE 2 TANE, 2! BUNDAN SONRA DA SEN İLGİLENİRSİN ARTIK, BENİM GÜCÜM ÇOK AZ ARTIK. VE O AZICIK ŞEYİ DE BENİMLE ALAKASI OLMAYAN VELETLER İÇİN HARCAYAMAM!

Daha fazla dinlemedim. Evden çıktım. Koşmaya başladım. Ağlıyordum.

Evlatlık olduğumuzu biliyordum zaten. Ama hiçbir zaman bunu önemsememiştim. Ailemle mutluydum. Onlar da benimle. Yani ben öyle sanıyordum... Ama babama göre sadece bir yükmüşüm anlaşılan...