SF JINV : YOU NEVER WALK ALONE

prologue

© All rights reserved 10.45 a.m.

...Dear anyone who walking in the dark and feeling blue, You never walk alone...

- When the past meets present -

"ข้ามิอาจทนเป็นคนเช่นนี้ต่อไปแล้ว"
"..."
"มันเจ็บปวดเกินไปสำหรับข้า เฮนรี่"
"พระองค์..."

เจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บปวดจนนับครั้งไม่ถ้วนเมื่อราชาที่เขาเฝ้าปรนนิบัติเอื้อนเอ่ยถ้อยคำเหล่านี้ ไม่ต่างจากเอาดาบมากรีดซ้ำที่แผลเดิม จนมันเหวอะหวะแลดูน่ากลัวและไม่อาจปกปิดมันได้อีกต่อไป น้ำตาอัศวินหยดลงที่แก้มสากเป็นสาย หากแต่ไร้ซึ่งเสียงสะอื้นกังวาลเหมือนกับที่ราชาเป็นอยู่ตอนนี้

สุรเสียงที่เมื่อครั้งยังเยาว์วัย ขับร้องเพลงบรรเลงคลอเคล้าเครื่องสีและเครื่องดีดแต่บัดนี้กลับกลายเป็นเสียงร่ำไห้ที่ไม่มีวันเงียบสนิท

รอยยิ้มแปรเปลี่ยนเป็นรอยน้ำตา...

หากทว่าหยดน้ำตาสามารถนับได้ คงต้องใช้เวลานานพอกับการไปกลับจากโลกจวบจนถึงดวงจันทร์...

เฮนรี่ อัศวินเพียงคนเดียวที่รอดพ้นจากคำสาปของโนวส์ พ่อมดที่เลื่องชื่อเรื่องความริษยาผู้ยิ่งใหญ่และขับเคลื่อนพลังงานด้วยความโกรธแค้น เขาสาปทุกคนในปราสาทแห่งนี้ให้กลายเป็นคนที่ไร้ความรู้สึก ไร้ซึ่งการแสดงสีหน้า ละเว้นจากการผูกพันทางอารมณ์

เว้นเสียแต่นั่นจะเป็นข้อยกเว้นสำหรับลูกของเขาและอัศวินที่คอยติดตามนั่นเอง

ถูกต้อง

โนวส์ตั้งใจที่จะไม่สาปรัชทายาทของตน

แต่กระนั้นหรือใครจะรู้... ราชาองค์ปัจจุบันใช้ชีวิตอยู่โดยที่คนรอบข้างไม่มีแม้แต่ความรู้สึก ราวกับเป็นหุ่นขี้ผึ้งที่มีหน้าตาละม้ายคล้ายมนุษย์ที่ถูกใส่เวทมนตร์ให้จงรักและภักดีต่อเขา แต่ไม่เคยเลยที่จะส่งมอบความรู้สึกเมตตาและเทิดทูน ชีวิตพระองค์เต็มไปด้วยความหม่นหมองและทุกข์ระทมระคนกัน