SF JINV : YOU NEVER WALK ALONE

hope(less)

"องค์ท่าน…"

เฮนรี่เดินเข้ามาใกล้ราชาก่อนจะห่มผ้าคลุมไหล่ที่ปักด้วยดิ้นทองทั้งผืนให้เพราะคืนนี้อากาศช่วงเหน็บหนาวกว่าทุกวันที่ผ่านมา

"ขอบใจเฮนรี่"

เจอราห์คว้าชาร้อนขึ้นมาจิบก่อนจะทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง เป้าหมายของสายตาพลันหยุดอยู่ที่แสงจันทร์สีเลือดนั่น ไม่น่าพิศมัยเอาเสียเลย หากแต่มันเป็นสิ่งเดียวบนจักรวาลนี้ที่เขาชอบและมันยังหลงเหลือให้เขาได้มอง แม้ว่ามันจะแปรเปลี่ยนไปมากแล้วก็ตาม

"คืนนี้จันทราส่องไสว แลดูกลมโตแล้วข้าจะมีโอกาสอีกหรือไม่" คำพูดนั้นแผ่วเบาราวกับกระซิบบอกกับสายลม

เมื่อครั้งก่อนที่ดวงจันทร์ส่องแสงไปทั่วหล้า รูปร่างแลดูกลมอย่างที่เคยเป็นก่อนจะถูกสาป วันนั้นเองที่เจอราห์ได้ค้นพบว่ากระจกที่พระองค์นั้นใช้ส่องพระพักตร์อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันกลับกลายเป็นเครื่องมือในการสื่อสารกับบุคคลภายนอก

แต่คนเหล่านั้นช่างแปลกเสียจริง ทั้งพาทีที่ใช้และอาภรณ์ก็ดูต่างจากคนในบ้านเมืองที่ตนปกครอง ซ้ำร้ายคนพวกนั้นกลับมีท่าทีหวาดกลัวเจอราห์และเฮนรี่เสียด้วย

แม้จะไม่เข้าใจหากแต่เจอราห์ยังคงหวังว่าอาจมีใครสักคนที่ช่วยตนได้และวันที่เกิดปรากฎการณ์เช่นนั้นเวียนมาถึงจะไม่ให้ราชาผู้โดดเดี่ยวได้คาดหวังบ้างเลยหรือ

แน่นอนว่าเจอราห์ตั้งใจและคาดว่าหากตนได้ส่องกระจกอีกครั้งในคืนนี้ เขาอาจจะได้มีโอกาสติดต่อกับคนที่เทพีอาร์เทมีสส่งมาก็เป็นได้

ร่างที่สง่างามและสูงส่งเคลื่อนตัวเองไปยังหน้าบานกระจกขนาดใหญ่ราวๆ ช่วงแขนของพระองค์ได้ ปราสาทที่แทบจะนำเพชรมาล้อมไว้เป็นป้อมปราการ ก็มิวายนำเพชรและมุกมาประดับที่กรอบของกระจกเพื่อสะท้อนความเจิดจรัสและราศรีแก่ผู้เป็นเจ้าของ