SF JINV : YOU NEVER WALK ALONE

(not)alone

"เออ! ที่ผมทำทุกอย่างก็เพื่อเงินเท่านั้นนั่นแหละ!"
"..."
"คุณมันก็แค่คนในอดีตเก่าคร่ำครึที่ช่วยอะไรผมก็ไม่ได้นอกจากสมบัติพวกนั้น"
"..."
"คุณมันไม่มีประโยชน์อะไรไปมากกว่านี้เลยจริงๆ เกือบจะไร้ประโยชน์แล้วล่ะ รู้ตัวไว้ซะ!"

ประโยคเหล่านี้ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท เจอราห์หาทางโยนขว้างมันทิ้งเหมือนอย่างทรัพย์สมบัติในห้องบรรทมนี้ไม่ได้ 

พยายามที่จะลืมเสียง ลืมใบหน้า ลืมทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับวิกีช ทว่ายากเสียเหลือเกินในเวลานี้ 

ราวกับเป็นการตอกย้ำว่าองค์ราชามิได้เหลือใครไว้เคียงใจแล้วจริงๆ รอบห้องเละเทะไม่ต่างจากสนามรบ ฝ่ามือครูดไปกับเศษแก้วกระจกนั่นไม่ได้เจ็บเลยแม้แต่น้อยเมื่อเทียบกับหัวใจที่บีบรัดในอก 

ดั่งหฤทัยสลาย มลายลงต่อหน้า 

ดวงจันทร์แปรเปลี่ยนกลับมาเป็นสีเลือดน่ากลัว ค่ำคืนแห่งความมืดมิดไม่มีวันพบทางสว่างแม้อัศดงจะโผล่พ่นขอบฟ้า ทุกอย่างตกอยู่ในความโศกดังเช่นที่เคยสืบเนื่องมา เจอราห์ปล่อยฝ่ามือที่ไร้เรี่ยวแรงลงข้างตัว โลหิตไหลออกมาเป็นทางยาว แต่มันก็เท่านั้น...มันไม่ได้เจ็บอันใด

มันก็แค่แผลโง่เง่าที่เขาสร้างมันขึ้นมาเองเท่านั้น...

เท่านั้นเอง...

"วิกีช... ท่านเลือดเย็นเหลือเกิน"
"..."
"ท่านใจร้ายกับเราเหลือเกิน"

เจอราห์ไม่เคยนึกเสียดายเหล่าสมบัติใดๆที่เคยมอบให้ หากแต่เขาเสียใจเหลือเกินที่มอบความไว้วางใจให้ผิดคน

มันแลกกลับคืนมาไม่ได้...

โลหิตหยดแรกหยดลงบนพรมก่อนจะตามมาด้วยหยดที่สองสามและไม่มีทีที่ว่าจะสิ้นสุด บางครั้งการถูกสาปให้ไม่รู้สึกอะไรเลยก็คงจะดีกว่านี้...ท่านพ่อ

สิบเอ็ดปีที่ผ่านมา ภาพนั้นยังไม่ลืมเลือน ภาพที่โนวส์ ทุกครั้งที่เปลือกตาปิดลง ภาพนั้นก็กลับมา เวลาไม่อาจหวนคืนเช่นเดียวกับที่เจอราห์ก็มิอาจทำใจบอกตนเองว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั่นผ่านไปแล้ว