GÖZLERİN ARADIĞI

BÖLÜM 4 <3

''O Ece hanım uyanmış. Şimdi nasılsınız?''

                                                                        ECE'NİN ANLATIMIYLA

''İy-'' tam cevap verecektim ki beyefendi lafımı kesti.

''İyi iyi, bakın turp gibi hatta. O kadar iyi ki üstüme bile yürüdü.''  Ya hem bana çarpıyor hem ukalalık yapıyor. Hem böyle sinir bozucu  biri olmayıp, özür dilemesini bilseydi konu bu kadar uzamazdı.

''Ya sen nasıl hâlâ konuşabiliyorsun?!''

Cevap vermek için tam ağzını açmıştı ki hemşire konuşmaya başladı.

''Tartışmanızı kesiyorum ama, hem taburcu olmak için imza atmanız, hem de size çarpan kişiden şikayetçi olacaksanız polislerle konuşmanız gerekiyor. Tekrardan geçmiş olsun.'' deyip, hemşire odadan çıktı. Ben de, hemen hasta yatağımdan hırkamı aldım ve odanın kapısına yöneldim.

''Şikayetçi olacak mısın?'' Durdum, ve arkamı dönüp aramızda 2 adım mesafe kalıncaya kadar gittim.

''Tabi ki de olacağım. Sen, hem araba sürerken telefonla konuş hem de önüne bakma ve bir insana çarp.''

Gözünü devirdikten sonra konuşmaya başladı.

''Haklısın.'' Lafını devam ettirmesine izin vermeden kendimden emin bir şekilde atıldım.

''Tabi haklıyım.'' 

''Bak akşam oldu, senin eve gitmen gerekir kesin. Bak şikayetle falan hiç uğraşma annen, baban merak eder hem seni.'' Bu sefer o haklıydı. Bu hengamede annemi arayıp haber veremedim. Bu yüzden hemen eve gitmem gerekiyordu.

''Tamam, peki. Şikayetçi olmayacağım. Ama bir şartım var.''

''Of, neymiş?''

''BİR DAHA KARŞIMA ÇIKMAYACAKSIN. DÜKKANIMA GELMEYECEKSİN. OKEY?''

''Ya öyle mi? of çok üzüldüm şimdi ben ya. Deli misin kızım? sence ben dükkanının önünden bile bir daha geçer miyim?''

''Geçersin sen. Yüzsüzsün bir kere.'' 

Hemen eve gitmem gerektiği için fazla uzatmak istemiyordum. Ama bir tarafımda kalıp üst üste laf sok diyor. Ama malesef ki onunla tartışacak kadar boş değilim. 

''Neyse, şikayetçi olmayacağım. Bir daha görüşmemek dileğiyle.'' 

"Aynen, mümkünse bir daha görüşmemek dileğiyle."

Arkama bile bakmadan odadan çıktım ve taburcu olduğuma dair imzamı atıp hastaneden ayrıldım.  Hastaneden dışarı çıktığımda gözüm taksi arayışındaydı ama hiç bir yerde taksi yoktu. Hastane de eve çok uzaktı ama yapacak başka bir şey olmadığı için yürümeye başladım.